Kitabın 104. ve 105. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
"Anlıyorsun değil mi, olay kirişte, okta ya da kabzada değil. Her şey kafada bitiyor. Çünkü...:'
Amos, akortunu bulmaya çalışan sesi ve okçuluk hikayeleriyle on dakikadır beynimi yiyordu. Romu koyarken elimin ayarı biraz fazla kaçmış olmalıydı. Hedefin dışında turluyor, esas konuya gelemiyor gibiydi. İşaretim üzerine David gelip nöbeti devraldı -Kola ikmali yapmam gerekiyordu.
Akşam kusursuz geçiyordu. Yaklaşık kırk kişi, kimisi koltuklara yığılı, kimisi Doğu'nun yumuşak halılarının keyfini sürerek, gruplar halinde muhabbet ediyordu. On kişi mutfakta, bir o kadarı da Çin salonundaydı. Gelenlerin yansını tanıyor olmalıydım. Kalanlar arkadaşlarımın arkadaşlarıydı. Bir de onların arkadaşları. Farklı okullardan geliyorlar ve çoğu, ben gözlerinin rengini dahi göremeden gidiyordu. Müzik, on sekizinci yüzyıla ait ciltlerin tozunu var gücüyle sarsıyor, büyükannelerimden hafif bir uykunun umudunu bile esirgiyordu. Ama neyse ki, ikisi de kapıdan kafalarını uzatmadılar. Kimse odasından çıkmadı.
Mutfak da işgal altındaydı. Yine de daha havadar ve daha az gürültülüydü. Beş kişi orada sohbet ediyor, sigaralarını eviyede söndürüyorlardı. Hiçbirini tanımıyordum. Sandalyede oturan kızın sırtı bana dönüktü. Zayıf. Kısa kumral saçlar. Beyaz bluzu, kırmızı kadife büstiyerinden taşıyordu. Mor kot pantolon, rengârenk çizgili Converse'ler. Dikkat çekiyordu. Buzdolabını açtığımda arkasına döndü ve omu-zunun üstünden, bir çift yeşil göz beni yakaladı. Sürpriz! Bu muzip bakışı tanıyordum. Ama bu bakış başka birine aitti: Mükemmel kızıl saçları olan bir kıza... Peruk. Başındaki bir peruktu. Elimde kola şişeleri, bir süre gözlerime inanmaksızın, aptal gibi kalakaldım. Bu gerçekten de müzede gördüğüm kız mıydı?
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder