Kitabın 280. ve 281. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Micah'nın görevini devralmak için Nathaniel'ın yanına gitmeye hazırdım artık. Biri yaralandığında, yerel şekil-değiştirenler için fareadam-ların kurduğu hastaneye gitmeden tedavi olabilsin diye bir dizi odayı hastaneye çevirmiştik- însan hastaneleri zaten şekil-değiştirenlere bakmıyordu. Küçük odada bir ikiz yatak vardı, ışıklar çok parlak değildi ama yerin altındaki en parlak ışıkların bu odada olduğunu biliyordum. Bu, Sirk i yeniden modelleme projemizin bir parçasıydı. Jean-Claude burayı evimiz yapmaya çalışıyordu. Pencereleri Özlemiştim. Aşağıya indiğimde kendime gelmiştim. Taze yara almış gibi durmayan bir omuza bağlı eli tuttum. Nathaniel bana gülümsedi ama bu yeterli değildi. Haven'ın ölümüne üzül-memiştim, onu bu şekilde öldürmek zorunda kaldığım için üzgündüm sadece. Nathaniel'ı vurmuştu, oysa onun sonsuza kadar gülümseyip elimi tutması gerekiyordu. Hayır, Haven öldüğü için hayal kırıklığına uğramamıştım. Noel ölmeseydi sanırım kendimi biraz daha iyi hissederdim.
Nathaniel, "Haven'ı öldürmek zorunda kaldığın için üzgünüm," dedi.
Gözlerimi kırpıştırdım. Birkaç dakikadır yüzümde hangi duyguların açığa çıktığını bilemiyordum. Gülümsedim. "Sorun değil."
"Hayır," dedi. .
Omzumu silktim, yedek omuz askım biraz sıkıydı. Eskisini onarmam gerekiyordu. En azından o, bunun kadar rahatsız etmiyordu. "Olan oldu."
"Bu konuda maço olmana izin vermemi mi istiyorsun?" diye sordu.
Başımla onayladım. "Lütfen. Ağlama krizinden yeni çıktım."
Elimi sıktı. "Yardım edemediğim için özür dilerim."
Bunu duyunca gülümsedim. "Jean-Claude ve Richard yanımdaydı."
Kapı hafifçe çalındı, Damian içeriye girene kadar kim olduğunu bilmiyordum. Ben Marmee Noir ve Ölümün Âşığı'ndan beri hâlâ uyuşuktum. Çok uzun zamandır kafamın içinde bu kadar yalnız kaldığımı hatırlamıyordum. Ayrı olmayı severdim ama şimdi bana garip geliyordu, sanki bir parçam kaybolmuştu.
Damian'ın üzerinde en sevdiği bornozu vardı. Viktorya dönemi ceketlerine benziyor ama bileklerine kadar iniyordu. Dirseklerde ve birkaç yerde daha kadifesi aşınmıştı. Hiç sormamıştım ama bunun bir taklit olmadığından emindim. Herhalde yüzlerce yıldır giydiği bir şeydi.
Nathaniel, "Haven'ı öldürmek zorunda kaldığın için üzgünüm," dedi.
Gözlerimi kırpıştırdım. Birkaç dakikadır yüzümde hangi duyguların açığa çıktığını bilemiyordum. Gülümsedim. "Sorun değil."
"Hayır," dedi. .
Omzumu silktim, yedek omuz askım biraz sıkıydı. Eskisini onarmam gerekiyordu. En azından o, bunun kadar rahatsız etmiyordu. "Olan oldu."
"Bu konuda maço olmana izin vermemi mi istiyorsun?" diye sordu.
Başımla onayladım. "Lütfen. Ağlama krizinden yeni çıktım."
Elimi sıktı. "Yardım edemediğim için özür dilerim."
Bunu duyunca gülümsedim. "Jean-Claude ve Richard yanımdaydı."
Kapı hafifçe çalındı, Damian içeriye girene kadar kim olduğunu bilmiyordum. Ben Marmee Noir ve Ölümün Âşığı'ndan beri hâlâ uyuşuktum. Çok uzun zamandır kafamın içinde bu kadar yalnız kaldığımı hatırlamıyordum. Ayrı olmayı severdim ama şimdi bana garip geliyordu, sanki bir parçam kaybolmuştu.
Damian'ın üzerinde en sevdiği bornozu vardı. Viktorya dönemi ceketlerine benziyor ama bileklerine kadar iniyordu. Dirseklerde ve birkaç yerde daha kadifesi aşınmıştı. Hiç sormamıştım ama bunun bir taklit olmadığından emindim. Herhalde yüzlerce yıldır giydiği bir şeydi.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder