Kitabın 244. ve 245. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
"Mikey, şundan alabilir miyim?"
Ricky çenesiyle sandviçleri işaret etti, Michael da tabağı uzattı.
Hiç konuşmadan yemeklerini yediler. Çatal-bıçak şıkırtısı vardı, bir de ağızlarından çıkan sesler. Kimse konuşmadı.
Pazar günü akşam yemeğinde aile eksilmiş gibi görünüyordu. Hafta içinde ne kadar yıkıldıklarını unutmak daha kolay oluyordu ama burada değil. Joe iş için dışarıda olduğundan, her iki çiftin de yarısı masada değildi. Sandalyeler arasında çok mesafe, masada çok fazla boş yer vardı. Kat, Ricky ve Anne Margaret konuşkan eşlerinin yokluğunda kötü görünüyordu. Konuşmanın ağırlığını taşımaya alışık değillerdi. Yıllardır eşlerinin atışmalarına müdahale etmeye alışmıştı onlar. Bir ya da iki cümleyle kendilerine sorulan sorulara cevap vermeye ve sonra da susmaya alışmışlardı. Bu masa hiçbir zaman uzun konuşmalara sahne olmamıştı. Sözler çok hızlı uçar, herkes birbiriyle konuşur, bağırır, hakaret eder, dalga geçerdi. Kısa, net ve iğneleyici konuşmalar tam da Daley tarzıydı. Aralarında bir tek kabadayı kalmıştı artık, Brendan Conroy, onun ateşli tavırları da yoktu bu akşam. Michael ve Ricky'nin kaşları, annelerinin tavırları sebebiyle çatıktı ve bu halleri Conroy'un sessiz kalmasına yetmişti. Adeta bir savaş gemisi gibi zırhla kaplı olan Kat bile kendi düşüncelerinin içinde kaybolmuştu.
Akşam yemeği yirmi dakika sürdü fakat bir saat gibi gelmişti.
Yemekten sonra Michael kanepeye geçip televizyon karşısında oturdu.
Aile üyeleri birer birer dağıldı. Kat bulaşıklara yardım etmeye gitti ve gitmeden önce Michael'in alnına bir öpücük kondurdu. Küçük Joe, "Hoşça kal, Michael Amca," diyerek el salladı. Ricky berjer koltuğa yayılmıştı, sonra birden ayağa kalktı ve o da evine gitti. Michael'ın yanından geçerken omzuna dokunup, "Görüşürüz, Mike," dedi. Margaret de bir şeyler okuyup sonra da uyumak
için üst kata çıktı.
Herkes birden ortadan kaybolunca Michael oturduğu kanepede Brendan Conroy'la yalnız kalmıştı; ikisi de bu durumdan rahatsızdı. Michael kalkıp gidebilirdi ama inadından kıpırdamıyordu. Burası hâlâ onun, Michael'ın ve kardeşlerinin eviydi ve Brendan çok geçmeden onları yerlerinden edecekti. Çoktan babasının yemek masasındaki yerini ve salondaki koltuğunu sahiplendiği için, Büyük Joe'nun yatağına da pekâlâ gidebilirdi ama şimdilik, Michael kanepede kaldığı süre boyunca, bunu yapamayacaktı. Annesinin evinde kalan bir çocuktu o ve Conroy'un buna yapabileceği hiçbir şey yoktu. Belki de kanepede yeterince uzun kalırsa Conroy'u üst kata çıkıp annesinin yanına yatmaktan alıkoyabilirdi.
Conroy bunlardan rahatsız olsaydı, zaten başlamazdı. Siyah çerçeveli okuma gözlüklerinin üzerinden bir süre televizyon izledi.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.Ricky çenesiyle sandviçleri işaret etti, Michael da tabağı uzattı.
Hiç konuşmadan yemeklerini yediler. Çatal-bıçak şıkırtısı vardı, bir de ağızlarından çıkan sesler. Kimse konuşmadı.
Pazar günü akşam yemeğinde aile eksilmiş gibi görünüyordu. Hafta içinde ne kadar yıkıldıklarını unutmak daha kolay oluyordu ama burada değil. Joe iş için dışarıda olduğundan, her iki çiftin de yarısı masada değildi. Sandalyeler arasında çok mesafe, masada çok fazla boş yer vardı. Kat, Ricky ve Anne Margaret konuşkan eşlerinin yokluğunda kötü görünüyordu. Konuşmanın ağırlığını taşımaya alışık değillerdi. Yıllardır eşlerinin atışmalarına müdahale etmeye alışmıştı onlar. Bir ya da iki cümleyle kendilerine sorulan sorulara cevap vermeye ve sonra da susmaya alışmışlardı. Bu masa hiçbir zaman uzun konuşmalara sahne olmamıştı. Sözler çok hızlı uçar, herkes birbiriyle konuşur, bağırır, hakaret eder, dalga geçerdi. Kısa, net ve iğneleyici konuşmalar tam da Daley tarzıydı. Aralarında bir tek kabadayı kalmıştı artık, Brendan Conroy, onun ateşli tavırları da yoktu bu akşam. Michael ve Ricky'nin kaşları, annelerinin tavırları sebebiyle çatıktı ve bu halleri Conroy'un sessiz kalmasına yetmişti. Adeta bir savaş gemisi gibi zırhla kaplı olan Kat bile kendi düşüncelerinin içinde kaybolmuştu.
Akşam yemeği yirmi dakika sürdü fakat bir saat gibi gelmişti.
Yemekten sonra Michael kanepeye geçip televizyon karşısında oturdu.
Aile üyeleri birer birer dağıldı. Kat bulaşıklara yardım etmeye gitti ve gitmeden önce Michael'in alnına bir öpücük kondurdu. Küçük Joe, "Hoşça kal, Michael Amca," diyerek el salladı. Ricky berjer koltuğa yayılmıştı, sonra birden ayağa kalktı ve o da evine gitti. Michael'ın yanından geçerken omzuna dokunup, "Görüşürüz, Mike," dedi. Margaret de bir şeyler okuyup sonra da uyumak
için üst kata çıktı.
Herkes birden ortadan kaybolunca Michael oturduğu kanepede Brendan Conroy'la yalnız kalmıştı; ikisi de bu durumdan rahatsızdı. Michael kalkıp gidebilirdi ama inadından kıpırdamıyordu. Burası hâlâ onun, Michael'ın ve kardeşlerinin eviydi ve Brendan çok geçmeden onları yerlerinden edecekti. Çoktan babasının yemek masasındaki yerini ve salondaki koltuğunu sahiplendiği için, Büyük Joe'nun yatağına da pekâlâ gidebilirdi ama şimdilik, Michael kanepede kaldığı süre boyunca, bunu yapamayacaktı. Annesinin evinde kalan bir çocuktu o ve Conroy'un buna yapabileceği hiçbir şey yoktu. Belki de kanepede yeterince uzun kalırsa Conroy'u üst kata çıkıp annesinin yanına yatmaktan alıkoyabilirdi.
Conroy bunlardan rahatsız olsaydı, zaten başlamazdı. Siyah çerçeveli okuma gözlüklerinin üzerinden bir süre televizyon izledi.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder