Kitabın 314. ve 315. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
"Korktuğunuz zaman her şey çatırdar." Armand Ga-mache, Erasmus'un sözlerini hatırladı ve duyduğu çatırtının gerçek mi yoksa sadece korku mu olduğunu merak etti. El fenerini arkasındaki merdivene çevirdi. Hiçbir şey yoktu.
Zeminin, yılların ağırlığından hıncahınç dolduğunu ve kirli olduğunu görebiliyordu. Örümcek, çürük tahta ve küf kokuyordu. Gittiği bütün mahzenlerdeki mezarların kokusu, vaktinden önce mezarından çıkan insanların kokusu vardı.
Burada gömülü olan neydi? Bir şeylerin olduğunu biliyordu. Bunu hissedebiliyordu. Ev; çok kötü, şeytanca ve zalimce bir sırrı varmış ve onu söylemek için can atıyormuş-casına, onu bıktırmak ve bastırmak için pençe atacakmış gibi görünüyordu.
İşte tekrar duyulmuştu. Bir çatırtı.
Gamache etrafında döndü ve el fenerinin cılız ışığı pürüzlü taş duvarlar, kirişler, direkler ve açık ahşap kapılar üzerinde gezindi.
Ceptelefonu titreşmeye başladı.
Çıkarıp baktı, numarayı tanımıştı.
"Allo"
"C 'est moi," dedi Reine-Marie, meslektaşına gülüyor ve Bibliotheque Nationale'de kitap koridorlarından birine doğru yürüyordu. "Ben işteyim. Sen neredesin?"
"Eski Hadley Evi'ndeyim."
"Yalnız mı?"
"Umarım öyledir." Güldü.
"Armand, gazeteyi gördün mü?"
"Gördüm."
"Çok üzgünüm. Fakat bunun olacağını biliyorduk. Neredeyse rahatladım."
Armand Gamache, savaşını sahiplenen bu kadınla evlendiğine bundan daha çok memnun olmamıştı. Önde gitmeyi denediği zamanlarda bile hep yanında olmuştu. Özellikle o zamanlarda.
"Daniel'e ulaşmaya çalıştım fakat cevap vermiyor. Yine de mesaj bıraktım."
Gamache, asla Reine-Marie'nin kararlarını sorgula-mazdı. Bu rahatlatıcı bir ilişkinin tek yoluydu. Fakat saçmalıklarla dolu bir gazete makalesi hakkında Paris'teki oğlunu neden aradığından emin değildi.
"Annie biraz önce aradı. O da gazeteyi görmüş ve sevgilerini ilettiğini söyledi. Aynı zamanda ondan öldürmesini isteyeceğin herhangi biri olursa bunu yapacağını söyledi."
"Ne kadar da tatlı."
"Bu konuda ne yapacaksın?" diye sordu.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.Zeminin, yılların ağırlığından hıncahınç dolduğunu ve kirli olduğunu görebiliyordu. Örümcek, çürük tahta ve küf kokuyordu. Gittiği bütün mahzenlerdeki mezarların kokusu, vaktinden önce mezarından çıkan insanların kokusu vardı.
Burada gömülü olan neydi? Bir şeylerin olduğunu biliyordu. Bunu hissedebiliyordu. Ev; çok kötü, şeytanca ve zalimce bir sırrı varmış ve onu söylemek için can atıyormuş-casına, onu bıktırmak ve bastırmak için pençe atacakmış gibi görünüyordu.
İşte tekrar duyulmuştu. Bir çatırtı.
Gamache etrafında döndü ve el fenerinin cılız ışığı pürüzlü taş duvarlar, kirişler, direkler ve açık ahşap kapılar üzerinde gezindi.
Ceptelefonu titreşmeye başladı.
Çıkarıp baktı, numarayı tanımıştı.
"Allo"
"C 'est moi," dedi Reine-Marie, meslektaşına gülüyor ve Bibliotheque Nationale'de kitap koridorlarından birine doğru yürüyordu. "Ben işteyim. Sen neredesin?"
"Eski Hadley Evi'ndeyim."
"Yalnız mı?"
"Umarım öyledir." Güldü.
"Armand, gazeteyi gördün mü?"
"Gördüm."
"Çok üzgünüm. Fakat bunun olacağını biliyorduk. Neredeyse rahatladım."
Armand Gamache, savaşını sahiplenen bu kadınla evlendiğine bundan daha çok memnun olmamıştı. Önde gitmeyi denediği zamanlarda bile hep yanında olmuştu. Özellikle o zamanlarda.
"Daniel'e ulaşmaya çalıştım fakat cevap vermiyor. Yine de mesaj bıraktım."
Gamache, asla Reine-Marie'nin kararlarını sorgula-mazdı. Bu rahatlatıcı bir ilişkinin tek yoluydu. Fakat saçmalıklarla dolu bir gazete makalesi hakkında Paris'teki oğlunu neden aradığından emin değildi.
"Annie biraz önce aradı. O da gazeteyi görmüş ve sevgilerini ilettiğini söyledi. Aynı zamanda ondan öldürmesini isteyeceğin herhangi biri olursa bunu yapacağını söyledi."
"Ne kadar da tatlı."
"Bu konuda ne yapacaksın?" diye sordu.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder