Kitabın 11.sayfasından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
BENİM BABALARIM
Her bahçe kapısının açılışını duyduğumda İçten İçe sevinirdim. Babalarımdan bîri mutlaka cebinde şeker veya oyuncakla gelirdi. Bu sefer getirmediyse, yarın, öbür gün mutlaka getirirdi.
Ben sokaklarda oynayan çocuklardan olmadım hiç. Çember çevirip misket, top oynamadım. Birkaç adımlık bahçe içinde, küçük bir gecekonduda yaşıyorduk. Öyle misafirimiz falan da olmazdı. Komşu çocuklarının adını dahi bilmezdim. Onları sokaktan gelen seslerinden tanıyordum.
Sokağa çıkmayışım kendi İsteğimden, onlardan çekinmemden değildi. Annem istemezdi.
"Ya seni kaçırırlarsa, ben ne yaparım?"
"Beni kim. kaçırır ki?"
"Kötü insanlar!"
"Kötü insan nasıl olur?"
"Seni benden alıp götürürler, sonra da döverler."
Beş yaşlarında yoktum. Kötü insan nasıldı, kime benzerdi? Başları örtülü mü olurdu? Kapkara mı giyinirlerdi? Ellerinde bıçak olur muydu? Tabancaları, tüfekleri var mıydı? Annemin endişeleri, korkuları benim rüyalarıma yolculuk yapardı. Çığlık çığlığa uyandığım karanlık gecelerimde hemen her gece değişen babalarımdan birinin bana öfkeli bakışı ile daha çok korkuya kapılıyordum.
Aslında ben çok zengindim. Çok babam vardı ya, ondan. Yalnız anlayamadığım şey; neden benimle oynamazlardı?
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder