Kitabın 120. ve 121. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Çiftlik ve huzurevinin ister istemez bir de "Mali işler ve İşlemleriyle ilgilenen bir uzmanı vardır ki, o da çok şükür büyükbabamın kontluğundan bana miras kalanlar arasındadır. Eskisiyle yeni durumlar arasındaki hesap kitaplar bütünüyle kendilerine ait olup, ona danışmadan ne alabilir, ne satabilirim, inan olsun. Zaten ona şükranlarımı sunmak isteyip durmuşumdur. Onun da oğlu hapislik olduğu zamanlar babam bedavadan avukatı olmuş, savunusunu yapmış, hiç değilse birkaç yıl içinde hapisten kurtulmasını sağlamışmış meğer. İşlemler bu vicdan hesapları çerçevesinde düzgünce akıp gitmekte. Neden sonra aramızın bozulmasına tek neden, benim sonradan görme dediklerimden birinin elini cebine ata ata, iktidardaki hükümetle "yakın" ilişkilerine yaslana ede, manevi hayatımı rahatsızlandıran ikircikli kuşkuların boy vermesi olmuştur. O da öyle oladursun:
Huzurevinin açılış töreni gerçekten gözyaşartıcı bir güzellikte oldu. Köylüler, ilçe halkı ve benim bütün yakın arkadaşlarım, sanat ve basın dünyasından davetliler, türküler, şarkılar.... Hepsini bu işleri bilen bir dost ayarlamıştır ki, yeme de yanında yat. Belediye Meclisi'nin Yönetim Kurulu Üyeleri, benim bu çok ihtiyaç duyulan bir sorunu karşılayacak atılımımı öve öve bitiremediler. Başları yazmalı köy kadınlarından, boyunlarında renkli "bağlamaç"larıyla erkeklere kadar dertlerini döken dökene. Yok nineleri şöyleymiş, dedeleri böyleymiş..leri anlata anlata bitiremediler ki kendim büsbütün inandım iyi bir atılım yaptığıma. Açılış konuşmamda büyükdedenle babamı, onların büyük anılarını içimden gele gele açıklamaya çalıştım ki, ikisini de alkışlayanlar bitmedi, hattâ resmen tanığıyım, gözleri sulanan insanlar bile gördüm: Açılış kurdelesini evin mimarı yanıbaşımda olmak üzere kendim kestim, hem de dedemin hiç elinden düşürmediği üzüm salkımlarını budadığı, kuru dalları kesip attığı ünlü makasıyla...
Ben burda, huzurevi orda. Tatillerde, hafta sonlarında falan gidip geliyorum, herşey yerli yerinde, idare müdürümüzle oturup kalkıyorum. Ziyarete gelen pek çok, ama işin garibi, yaşlılarını bu-raya getirmek isteyen tek aile yok. İçeri girerler, bakar ederler, şartları sorarlar, inanın ki enselerini kaşıya kaşıya, "Ne güzel ne güzel, insanın kendisinin yatası geliyor valla," deyip duruyorlar memnun memnun. Öyle böyle demeleri arttıkça artmakta, fakat iki-üç ay geçti, sadece ziyaret, bakıp görme, sağa sola huzurevini övüp durmalar da berdevam, lâkin ev boş, bomboş... Sonraları hani şu taksicinin yatalak babasıyla olup bitenleri anlatırken arayıp arayıp da bulamadığı huzurevinin kullananı yoksa da adının varoluşu, içimde bir sezginin yeşermesine yolaçmamış değildir. Ünü var, kendisi yok. Bu bizim çiftlik evi olmasın sakın gibi sezgisel bir "keşfe" varmamış da değilim açıkçası. Bu da şundan:
Bir seferinde orda üç-beş gün kalmaya gittim, öyle de yaptım. Sahiden ve aceleyle yayınlanacak kitaplardan birkaçının düzeltilerini de yaptım; çiftlikte dolaştım; oraya baktım, buraya baktım, teftişimi tamamladım da burdaki bilgi sahiplerinde hep aynı şikâyet. Gelene gidene evi dolaştırmaktan usanmış haldeler...
Bir seferinde havuzun başına kendim kurulmuş, şarap şirketimizin deposundan seçtiğim eski ve sek bir şarap şişesini soğutmuş bulunaraktan dedemin üç sesini dinlemeye hazırlanmaktayım: Para sesi, do-re-mi-soool diye tınlamaya başlasa da pek parlak değil, su sesi, içi kuru yapraklarla dolu havuzun fıskiye sesi de nerdeyse atonal, toplardan kırmızısı eksik, kız-kadın sesi derken işittim ki sırtımdan bana doğru civelek bir kadının sesleri, kikirdemesi falan gelip durmakta... Kız sesi olamaz bu, bağıra çağıra ses telleri dumura uğramış kikirikler... Rüya mı görmekteyim?
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.Huzurevinin açılış töreni gerçekten gözyaşartıcı bir güzellikte oldu. Köylüler, ilçe halkı ve benim bütün yakın arkadaşlarım, sanat ve basın dünyasından davetliler, türküler, şarkılar.... Hepsini bu işleri bilen bir dost ayarlamıştır ki, yeme de yanında yat. Belediye Meclisi'nin Yönetim Kurulu Üyeleri, benim bu çok ihtiyaç duyulan bir sorunu karşılayacak atılımımı öve öve bitiremediler. Başları yazmalı köy kadınlarından, boyunlarında renkli "bağlamaç"larıyla erkeklere kadar dertlerini döken dökene. Yok nineleri şöyleymiş, dedeleri böyleymiş..leri anlata anlata bitiremediler ki kendim büsbütün inandım iyi bir atılım yaptığıma. Açılış konuşmamda büyükdedenle babamı, onların büyük anılarını içimden gele gele açıklamaya çalıştım ki, ikisini de alkışlayanlar bitmedi, hattâ resmen tanığıyım, gözleri sulanan insanlar bile gördüm: Açılış kurdelesini evin mimarı yanıbaşımda olmak üzere kendim kestim, hem de dedemin hiç elinden düşürmediği üzüm salkımlarını budadığı, kuru dalları kesip attığı ünlü makasıyla...
Ben burda, huzurevi orda. Tatillerde, hafta sonlarında falan gidip geliyorum, herşey yerli yerinde, idare müdürümüzle oturup kalkıyorum. Ziyarete gelen pek çok, ama işin garibi, yaşlılarını bu-raya getirmek isteyen tek aile yok. İçeri girerler, bakar ederler, şartları sorarlar, inanın ki enselerini kaşıya kaşıya, "Ne güzel ne güzel, insanın kendisinin yatası geliyor valla," deyip duruyorlar memnun memnun. Öyle böyle demeleri arttıkça artmakta, fakat iki-üç ay geçti, sadece ziyaret, bakıp görme, sağa sola huzurevini övüp durmalar da berdevam, lâkin ev boş, bomboş... Sonraları hani şu taksicinin yatalak babasıyla olup bitenleri anlatırken arayıp arayıp da bulamadığı huzurevinin kullananı yoksa da adının varoluşu, içimde bir sezginin yeşermesine yolaçmamış değildir. Ünü var, kendisi yok. Bu bizim çiftlik evi olmasın sakın gibi sezgisel bir "keşfe" varmamış da değilim açıkçası. Bu da şundan:
Bir seferinde orda üç-beş gün kalmaya gittim, öyle de yaptım. Sahiden ve aceleyle yayınlanacak kitaplardan birkaçının düzeltilerini de yaptım; çiftlikte dolaştım; oraya baktım, buraya baktım, teftişimi tamamladım da burdaki bilgi sahiplerinde hep aynı şikâyet. Gelene gidene evi dolaştırmaktan usanmış haldeler...
Bir seferinde havuzun başına kendim kurulmuş, şarap şirketimizin deposundan seçtiğim eski ve sek bir şarap şişesini soğutmuş bulunaraktan dedemin üç sesini dinlemeye hazırlanmaktayım: Para sesi, do-re-mi-soool diye tınlamaya başlasa da pek parlak değil, su sesi, içi kuru yapraklarla dolu havuzun fıskiye sesi de nerdeyse atonal, toplardan kırmızısı eksik, kız-kadın sesi derken işittim ki sırtımdan bana doğru civelek bir kadının sesleri, kikirdemesi falan gelip durmakta... Kız sesi olamaz bu, bağıra çağıra ses telleri dumura uğramış kikirikler... Rüya mı görmekteyim?
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder