Kitabın 340. ve 341. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
"Öfff, hadi!" dedi Ayı. Iris, "Olmaz," diye direndi.
"Sırtıma bin. Benimle ormanda bîr gezintiye gel. Yemin ederim ki bayılacaksın. Söz veriyorum, sarkık dallara çok dikkat edeceğim." "Yapamam." "Harika olacak, anlamıyor musun? Koşuya çıkalım."
"O harikayı reddediyorum," dedi Iris. Yüzü kızarmıştı. "Teşekkürler."
"Gerçekten muhteşem bir şeyi kaçırıyorsun."
"Kendimi senin sırtına binerek dolaşacak durumda hissetmiyorum."
Ayı ona göz kırptı. "Sana İyi gelecek bir şey yapabilir miyim?"
"Şu an değil. İzin versen de yerleşsem."
"Pekâlâ, tatlım. Ben Ayı, sen Iris. Önemli değil. Rahatla." "Pekâlâ, tatlım. Ben Ayı, sen Iris. Önemli değil. Rahat etmen yeter." Kızın huyu böyleydi.
Döndüğü için son derece mutluydu Ayı. Eve dönmüştü... Dönmüştü! Dört gün olmuştu geleli. Yerleri süpürmüş, her tarafı temizlemiş, bulaşıkları yıkamış, salondaki raflara birkaç resmini, bazı süslü cam objeleri, mobilyaları çekiştirmiş, ortalığı kendince düzene koymuştu. Zevkli bir kadın olduğu kesindi. Ev çok güzel olmuştu.
Ayı'nın tek itirazı, veranda kapısına o mevsimde tel takılması-naydı. Havanın hâlâ serin olduğunu hatırlattı ona. Iris de gündüzleri çok sıcak olduğu, açık havada oturacak bir yere gereksindiği cevabını verdi.
"Bahçede, kırlarda oturabiliriz, tatlım" dedi Ayı
"Bizi görmeleri için mi?"
Ayı onun kendisi için kaygılandığına karar verdi; bir ayıyla görülmekten çekinmiyordu herhalde.
Razı oldu ve tel kapıyı takmak için kalktı.
Iris, "Önce yıkayalım," dedi.
Tam anlamıyla birlikte yaşamak, Iris'in apartman dairesinde konaklamaktan çok farklıydı. Aralarındaki mesafe, hatta evin içindeki tüm mesafeler yepyeni bir elektrikle yüklenmişti ve Ayı her an mutfağın ortasında minik şerareler ya da salonun köşesinde kıvılcımlar belirmesini bekliyordu. Aralarındaki alansal konular da çok belirgin düzeyde karmaşıklaşmıştı.
İyi bir şey varsa... Aslında oldukça dokunaklı bir şey varsa, o da Iris'in dönüşünde de aynı gecenin ileri saatlerinde de ağızlarından salyalar saçarak yatağa atlamamış olmalarıydı. Yattıklarında ikisi de çıplaktı ve alçak sesle bir sohbet tutturup olağan şeylerden söz ettiler, sonunda da birbirlerine sarılarak uyudular. Iris bir ara kıpırdanınca Ayı onun soluklarını dinledi, sonra kolunu onun altından çekip kurtardı ve uyudu.
Bu dünyada yaşayan, birbirini birçok yönden çok seven, sevgilerini bazen dalışlarla ve ürpertilerle ifade eden iki canlıydılar.
İkinci gece nasıl bir engel çıktığını Ayı garip şekilde hatırlamıyordu; Iris erken yatmış ve o gelene kadar uyumuştu galiba ama üçüncü gece seviştiklerinde yine harikaydı. Ayı'nın öyle bir şeyi daha önce yaşamadığı kesindi. Iris'in o küçük ve narin vücudu! Zamanında onu kendi gücüne dayanamayacak kadar kırılgan bulmuş.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz."Sırtıma bin. Benimle ormanda bîr gezintiye gel. Yemin ederim ki bayılacaksın. Söz veriyorum, sarkık dallara çok dikkat edeceğim." "Yapamam." "Harika olacak, anlamıyor musun? Koşuya çıkalım."
"O harikayı reddediyorum," dedi Iris. Yüzü kızarmıştı. "Teşekkürler."
"Gerçekten muhteşem bir şeyi kaçırıyorsun."
"Kendimi senin sırtına binerek dolaşacak durumda hissetmiyorum."
Ayı ona göz kırptı. "Sana İyi gelecek bir şey yapabilir miyim?"
"Şu an değil. İzin versen de yerleşsem."
"Pekâlâ, tatlım. Ben Ayı, sen Iris. Önemli değil. Rahatla." "Pekâlâ, tatlım. Ben Ayı, sen Iris. Önemli değil. Rahat etmen yeter." Kızın huyu böyleydi.
Döndüğü için son derece mutluydu Ayı. Eve dönmüştü... Dönmüştü! Dört gün olmuştu geleli. Yerleri süpürmüş, her tarafı temizlemiş, bulaşıkları yıkamış, salondaki raflara birkaç resmini, bazı süslü cam objeleri, mobilyaları çekiştirmiş, ortalığı kendince düzene koymuştu. Zevkli bir kadın olduğu kesindi. Ev çok güzel olmuştu.
Ayı'nın tek itirazı, veranda kapısına o mevsimde tel takılması-naydı. Havanın hâlâ serin olduğunu hatırlattı ona. Iris de gündüzleri çok sıcak olduğu, açık havada oturacak bir yere gereksindiği cevabını verdi.
"Bahçede, kırlarda oturabiliriz, tatlım" dedi Ayı
"Bizi görmeleri için mi?"
Ayı onun kendisi için kaygılandığına karar verdi; bir ayıyla görülmekten çekinmiyordu herhalde.
Razı oldu ve tel kapıyı takmak için kalktı.
Iris, "Önce yıkayalım," dedi.
Tam anlamıyla birlikte yaşamak, Iris'in apartman dairesinde konaklamaktan çok farklıydı. Aralarındaki mesafe, hatta evin içindeki tüm mesafeler yepyeni bir elektrikle yüklenmişti ve Ayı her an mutfağın ortasında minik şerareler ya da salonun köşesinde kıvılcımlar belirmesini bekliyordu. Aralarındaki alansal konular da çok belirgin düzeyde karmaşıklaşmıştı.
İyi bir şey varsa... Aslında oldukça dokunaklı bir şey varsa, o da Iris'in dönüşünde de aynı gecenin ileri saatlerinde de ağızlarından salyalar saçarak yatağa atlamamış olmalarıydı. Yattıklarında ikisi de çıplaktı ve alçak sesle bir sohbet tutturup olağan şeylerden söz ettiler, sonunda da birbirlerine sarılarak uyudular. Iris bir ara kıpırdanınca Ayı onun soluklarını dinledi, sonra kolunu onun altından çekip kurtardı ve uyudu.
Bu dünyada yaşayan, birbirini birçok yönden çok seven, sevgilerini bazen dalışlarla ve ürpertilerle ifade eden iki canlıydılar.
İkinci gece nasıl bir engel çıktığını Ayı garip şekilde hatırlamıyordu; Iris erken yatmış ve o gelene kadar uyumuştu galiba ama üçüncü gece seviştiklerinde yine harikaydı. Ayı'nın öyle bir şeyi daha önce yaşamadığı kesindi. Iris'in o küçük ve narin vücudu! Zamanında onu kendi gücüne dayanamayacak kadar kırılgan bulmuş.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder