Haldun Hürel'in yeni romanı Kemankeş'ten okuma parçası
"Cünbüşgehim hazırlansın, meşkim vardır!"
17 Haziran 1643, Halil Paşa Burgoşu Mahallesi
Ahşap konağının üst katındaki, kapıları çift kanatlı ve kündekâri sedef işlemeli küçük odasında karısıyla yatağa girmeye hazırlanan Sadrazam Kemankeş Kara Mustafa Paşa'nın keyfi pek yerinde olmasa da, yine de kendini huzurlu hissediyordu. Çünkü çok sevdiği konağı, en güvende olduğu ve onu dış dünyanın dertlerinden, tasalarından koruyan, soyutlayan bir mekândı ve sevgili eşi Mihri Kadın'ı kollarına aldığında ise bu huzur, kuşkusuz daha çok artıyordu.
Ertesi akşam başlayacak meşk âlemi için şimdiden heyecanlı, ama beri yandan kafası yine de karışık duygularla dolu olan paşanın ruhunun derinliklerine yerleşen sıkıntının nedeni aslında bambaşkaydı. Kemankeş Paşa, çok yoğun geçen ve haftanın dört günü yapılan Divan toplantılarında, yıllardır yaptığı pek çok hizmette kendisinin kusurlu olduğunu ima eden konuşmaların ve bunlarla ilgili ardı arkası kesilmeyen çirkin dedikoduların üzerinde yarattığı büyük gerginlikten dolayı sıkıntılar içindeydi. Çünkü paşanın devletin çıkarına yönelik uygulamaya koyduğu sayısız çalışma, bazı yalaka ve içten pazarlıklı görevlilerin işlerine gelmiyor, hatta birtakım paşalar, defterinin dürülmesi için sinsice Kemankeş'in ayağını kaydırmaya uğraşıyorlardı.
Çoğu kez bu çöküntülü ruh haliyle konağına dönen paşanın, bazı geceler karısına elini uzatabilecek mecali dahi kalmıyor, doğru dürüst yemek bile yiyemeden, elindeki nargilesiyle, meşk gecesinde bir mihmanhaneye dönüşecek olan selamlıktaki sedirinin üzerinde uzanıp uyukluyordu.
Ama bugün diğerlerinden biraz farklı olmuştu. En azından, aralarının hiç de iyi olmadığı Sultan İbrahim, Divan'ın kafesli penceresinin gerisinden toplantıyı dinleyip köpürmemiş ve bu sayede paşa Kubbealtı'nda rahat bir nefes alabilmişti. Üstelik Divan kurulunun toplantısı hem kısa sürmüş hem de bunaltıcı çekişmelere neden olabilecek herhangi bir konu gündeme gelmemişti. Beri yandan, bazı kötü niyetli bakışlar yine de üzerinden hiç ayrılmamıştı Kemankeş Paşa'nın. Aslında Divan'da, suların biraz durulduğu söylenebilirdi bugün.
Sadrazam, yılın en sıcak günleri olan eyyam-ı bahura benzer bir ortamda, aşırı ısınan havanın yaydığı sıcaklıkla ter içinde bitirdikleri Divan gündemini eğer daha fazla uzatsaydı, birkaç yaşı geçkin paşanın, efendinin yahut kâtipler heyetinden birinin bitkinlikten yere yıkılması işten bile değildi. Bu nedenle öğleden sonra toplantı konularını kaleme alması için sadece nişancı paşanın özel dairesinde çalışması emredilirken, ulema da bu arada, konaklarına, evlerine çekilmek için Kubbealtı'nı boşaltıp Bab-ı Hümayun'dan aceleyle çıkmışlardı.
(...)
Çok yetenekli, kurnaz, iş bitirici, içinden çıkılamayacak denli büyük devlet sorunlarını sultana bile danışmadan tek başına aldığı doğru kararlarla halledebilen ve Allah vergisi çalışkanlığa sahip bir kimliği olan paşanın en büyük zaaflarından olan ve yüreğini çembere alıp mengene gibi kıstıran bu boğulma korkusu, paşayı zaman zaman gerginleştiriyor ve bazen olmadık yerlerde aşırı asabileşip sert ve küfürlerle dolu tepkiler verebiliyordu. Günün birinde, çıkarlarını engellediği cahil bir güruh tarafından makamından edilip, boynuna yağlı bir urgan dolanabileceğinden bu nedenle ürken paşa, sıkıntısını yok etmek için sık sık afyon içerek rahatlamaya çalışıyordu.
Bazen bu garip korkusu görünmez bir kötü ruh gibi durup dururken şiddetli bir çarpıntıyla geliyor, Kemankeş'i soluk almakta zorluyor, paşanın gözleri birden kararıyor ve gerçekten boğulacakmış gibi oluyordu.
Hekime de danışmayan Mustafa Paşa, boğularak katledilme cezası verdiği hiçbir insanı, şimdiye kadar siyaset anında seyretmiş değildi. Yıkanma işini de işte bu nedenden dolayı çabucak halledip, kurna önünde gözlerini kapatmadan başından aşağıya tek bir tas su dökünerek hamamından hemen çıkıyordu.
---
Bu alıntı tanıtım amaçlı yapılmıştır.
%30 indirimle;
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.
kitap
KitapGalerisi Facebook / KitapGalerisi Twitter
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder