Kitabın 170. ve 171. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Blandine odanın içinde dönüp duruyordu. Bir şey anlaya-mıyordu. Hep şu "O." Orada, herhangi bir yerde, hep daha yakın ama yine de çok uzak. Bayan Clere üzüntüden mi intihar etmişti, yoksa korkudan mı?
Bu ailenin üzerindeki tehdit neydi?
Yıllar önce ölmüş bir baba. Sonra, kızın intihar görünümlü cinayeti. Yanında da on yaşlarında meçhul bir küçük kız. Şimdi de anne. Bütün bunların arkasındaki biri ya da bir şey, bu iç karartıcı olaylara yol açmıştı. Ama bu "O" bir çılgınlık ürünü de olabilirdi. Blandine, çizgileri çekip çıkarmak, ortak noktaları bulmak ve bütün olasılıkları düşünmek için zihnini zorladı. Ama içinden çıkılmaz işin ortasında, uçsuz bucaksız bir sis perdesinden başka bir şey görmüyordu.
Bitkin bir halde dolapları, çekmeceleri açtı, yeni bir şey bulamayarak envanteri tekrarladı, iç çekti, ileriye attığı bir adım karşılığında iki adım geriliyordu. Bu soruşturma hayal edemediği kadar karmaşık gözüküyordu. Yatağın üzerinde oturan ve yerdeki halının kusurlarını gözleriyle takip ederek odanın keşişhaneye özgü dekorunu inceleyen ekip arkadaşına göz ucuyla baktı. Duvar kâğıdının altına gizlenmiş kasa yok, gömme dolap yok, gizli bölme yok.
"Uzmanlar eşyaları yerinden oynattı mı?"
"Hayır, kimse bir şeye dokunmadı."
Garcia mutfağa yöneldi ve eviyenin altındaki çöp kutusunu çıkardı. Atıkları ayıklayarak intihar eden kadının son saatlerini yeniden canlandırdı. Çılgınlığın olmadığı saatler. Son yemek: Domatesli ravioli, meyveli yoğurt.
"Sanırım bir şey buldum" diyerek, yarısı patlamış plastik bir torba çıkardı.
Ganimet, bir albümden sökülmüş aile fotoğraflarıydı. Paul onları muşambanın üzerine serdi. Otuz kadar fotoğrafta Amandine görülüyordu. Tek başına ya da her seferinde farklı arkadaşlarla.
"Sorgulamak için bu kızlardan birini bulabileceğimizi düşünüyor musun?"
"Öğrenci boykotları ve fakültelerde kargaşa varken zor. Ajandasında telefon numarası yok mu?"
"Hiçbir sınıf arkadaşının numarası yok."
Garcia, Amandine'in saf gülümsemesinden ve gülen gözlerinden başka bir şey bulamadan torbayı boşalttı.
"Annesi sanki hiç anı kalsın istememiş."
Bir gazetenin buruşturulup top yapılmış orta sayfasını bulunca, kadının gazete okuduğunu saptadı. Gazeteyi gayriihti-yari açtı.
"Tuhaf! Şuna baksana!"
Birinci sayfadaki yazı ve fotoğraf yırtılmıştı.
"Bu ne anlama geliyor? Bu sayfayı ve fotoğrafları saklamış. Neden?"
"Bilmiyorum. Kızının lise sonuçları mı? Bir ödül töreni mi?"
"Gerisi nerede peki?" diye sordu Blandine, kâğıttaki boşluğu düşünerek.
"Bir fikrim olabilir bu konuda. Otopsi raporunu versene."
Garcia, adli tıbbın mide içeriğiyle ilgili tutanağını gösterdi.
"Lanet olsun, intihar etmeden önce mi yuttu, sence?"
"Eğer böyleyse, bu kadın ya tımarhanelikti ya da akıl almaz biri. Adli tabibin telefonu var mı sende?''
Bu ailenin üzerindeki tehdit neydi?
Yıllar önce ölmüş bir baba. Sonra, kızın intihar görünümlü cinayeti. Yanında da on yaşlarında meçhul bir küçük kız. Şimdi de anne. Bütün bunların arkasındaki biri ya da bir şey, bu iç karartıcı olaylara yol açmıştı. Ama bu "O" bir çılgınlık ürünü de olabilirdi. Blandine, çizgileri çekip çıkarmak, ortak noktaları bulmak ve bütün olasılıkları düşünmek için zihnini zorladı. Ama içinden çıkılmaz işin ortasında, uçsuz bucaksız bir sis perdesinden başka bir şey görmüyordu.
Bitkin bir halde dolapları, çekmeceleri açtı, yeni bir şey bulamayarak envanteri tekrarladı, iç çekti, ileriye attığı bir adım karşılığında iki adım geriliyordu. Bu soruşturma hayal edemediği kadar karmaşık gözüküyordu. Yatağın üzerinde oturan ve yerdeki halının kusurlarını gözleriyle takip ederek odanın keşişhaneye özgü dekorunu inceleyen ekip arkadaşına göz ucuyla baktı. Duvar kâğıdının altına gizlenmiş kasa yok, gömme dolap yok, gizli bölme yok.
"Uzmanlar eşyaları yerinden oynattı mı?"
"Hayır, kimse bir şeye dokunmadı."
Garcia mutfağa yöneldi ve eviyenin altındaki çöp kutusunu çıkardı. Atıkları ayıklayarak intihar eden kadının son saatlerini yeniden canlandırdı. Çılgınlığın olmadığı saatler. Son yemek: Domatesli ravioli, meyveli yoğurt.
"Sanırım bir şey buldum" diyerek, yarısı patlamış plastik bir torba çıkardı.
Ganimet, bir albümden sökülmüş aile fotoğraflarıydı. Paul onları muşambanın üzerine serdi. Otuz kadar fotoğrafta Amandine görülüyordu. Tek başına ya da her seferinde farklı arkadaşlarla.
"Sorgulamak için bu kızlardan birini bulabileceğimizi düşünüyor musun?"
"Öğrenci boykotları ve fakültelerde kargaşa varken zor. Ajandasında telefon numarası yok mu?"
"Hiçbir sınıf arkadaşının numarası yok."
Garcia, Amandine'in saf gülümsemesinden ve gülen gözlerinden başka bir şey bulamadan torbayı boşalttı.
"Annesi sanki hiç anı kalsın istememiş."
Bir gazetenin buruşturulup top yapılmış orta sayfasını bulunca, kadının gazete okuduğunu saptadı. Gazeteyi gayriihti-yari açtı.
"Tuhaf! Şuna baksana!"
Birinci sayfadaki yazı ve fotoğraf yırtılmıştı.
"Bu ne anlama geliyor? Bu sayfayı ve fotoğrafları saklamış. Neden?"
"Bilmiyorum. Kızının lise sonuçları mı? Bir ödül töreni mi?"
"Gerisi nerede peki?" diye sordu Blandine, kâğıttaki boşluğu düşünerek.
"Bir fikrim olabilir bu konuda. Otopsi raporunu versene."
Garcia, adli tıbbın mide içeriğiyle ilgili tutanağını gösterdi.
"Lanet olsun, intihar etmeden önce mi yuttu, sence?"
"Eğer böyleyse, bu kadın ya tımarhanelikti ya da akıl almaz biri. Adli tabibin telefonu var mı sende?''
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder