Kitabın 103.sayfasından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
On yedi
Roma'ya döndüğümde hastaneden fazla uzak olmayan bir ev-otele yerleşmiş ve yeniden çalışmaya başlamıştım. Görünürde hayatım eskisi gibiydi - meslektaşların şakalarına gülüyordum ve hatta arada sırada ben bile bir şaka yapabiliyordum. Avcının bakışlarından korunmak isteyen bir kamuflaj tekniğinden başka bir şey değildi benimki. Doktor maskesi koridorlarda umursamazca yürüyor, hastalarını rahatlatıyor, görevlerini en iyi biçimde yerine getiriyordu ama bu bir maskeydi sadece. Gerçek Matteo artık orada değildi. Gerçek Matteo o pazar öğleden sonrasından beri bir dalgıca dönüşmüştü. Atlama kulesinin esnek tahtasında, kaslarım gergin, bakışlarım yoğunlaşmış duruyordum, kollarımı ileri uzatmış, ritmik olarak ileri geri salınıyordum; suya atlamaya hazırdım ama aşağıda su yoktu, sadece uçurumun karanlık noktası vardı. Senin gelip doldurmuş olduğun kalbimdeki o boşluk şimdi yeniden oluşmuştu; içimde bu oyuk vardı ve kaplumbağa öldüğü ve içindeki hayvan eriyip gittiği zaman geriye kalan boş bağadan fazla farklı değildi. Ortaya çıkabilirdim, bakışlarımla bütün çevremi ayrıntılı bir biçimde inceleyebilirdim, sözcükler söyleyebilir, hatta bunları haykırabilirdim; sonra kımıldamadan durur ve bunun gümbürtüsünü dinleyebilirdim.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder