Kitabın 244. ve 245. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Berke Barajı İnşası
İmtiyaz sözleşmesi gereği, ÇEAŞ ve Kepez şirketlerinin elde ettikleri gelirle belli oranda yatırım yapma mecburiyeti vardır ve bu mecburiyet bölgede hidroelektrik santrali, yani barajlar yapılmasını gerektirir. Uzanlardan önceki dönemde, bu amaçla Berke Barajı projelendirilmiş ve bir İtalyan firmasına 591 milyon dolara ihale edilmişti. ÇEAŞ'ın Uzanların eline geçmesinin ardından, ödemelerin yapılmaması ve işin bırakılması için çıkarılan bin bir güçlük üzerine bu İtalyan firma baraj inşaatını, Uzanların zoruyla bırakır. Böylece baraj inşaatını Uzan Grubu'na ait Yapı Ticaret A.Ş. adlı şirket üstlenir. Bu aşamadan itibaren, baraj inşaatında kullanılan her türlü malzeme Uzan Grubu'nun diğer şirketlerinden satın alınmaya başlanır. Daha yakın fabrikalar olmasına rağmen çimento Urfa ve Gaziantep fabrikalarından getirtilir, zemine beton enjektesinde kullanıldı diyerek ölçülmesine imkân olmayan ve gerekenin çok üzerinde miktarlarda çimento, demir vs. ile şişirilmiş faturalar kullanılarak maliyet yükseltilir ve ÇEAŞ'a fatura edilir.
Ayrıca ÇEAŞ'ın imtiyaz sözleşmesi gereği, devlete karşı bu yatırımları yapma taahhüdü ve mecburiyeti olmasına rağmen bu yatırımlar için ÇEAŞ ve ortağı olduğu diğer şirketler üzerinden 12 ayrı yatırım teşvik belgesi kullanarak, devletten haksız nakit para yardımı alınır.
ÇEAŞ'a el konması ve usulsüzlüklerden dolayı Uzanlar hakkında açılan davalarda bu defa da bilirkişi ve uzmanlara rüşvet verilmesi olayları gelişir.
Sonunda görkemli bir törenle açılan Berke Barajı bir milyar dolar civarında bir rakama mal olmuştur. İddialar doğruysa bu barajın yapımında Uzanların şirketine 400 milyon dolar aktarılmıştır.
Uzanların yaptıkları usulsüzlükler ve yolsuzluklar üzerine, Tansu Çiller döneminde ÇEAŞ imtiyaz sözleşmesi iptal edilerek yönetime el konmak istenir; ama önce koalisyon döneminde Enerji Bakanlığının kararname hazırlamaması, sonra eskiden beri Kemal Uzan'ın yakını olmuş olan Demirel'in cumhurbaşkanlığı döneminde kararnameyi imzalamaması nedeniyle başarılı olunamaz.
2001 yılında 4628 sayılı Enerji Piyasası Kanunu çıkartılarak, Enerji Piyasası Düzenleme Kurumu kurulur. Buna göre 2002 yılı sonuna kadar sektörde faaliyet gösteren şirketlerin, üretim ve dağıtım faaliyetlerinin aynı grup tarafından yürütülmesi yasaklanır. Dağıtım şirketlerinin faaliyet yürüttükleri bölgedeki üretimleri toplam tüketimin %20'si ile sınırlanır, üretim ve dağıtım haklarından birini başkalarına devretmeleri şart koşulur. Ayrıca enerji dağıtımının serbest olması, alıcının herhangi bir bölgede ucuz bulduğu elektriği istediği üreticiden serbest piyasada alması ve iletim şirketlerinin bedeli karşılığında elektriği taşıma mecburiyeti getirilir; ama Uzanlar bu hususlara uymazlar. Başka bölgeden alınan elektriğin kendi dağıtım bölgelerinde alıcılara ulaşmasına müsaade etmez, kendi dağıtım bölgelerindeki her alıcının elektriği kendilerinden almaya mecbur olduğunu, eski tarihli imtiyaz sözleşmesi ile buna hakları olduğunu söylerler ve kanunu bölgede uygulamazlar. Bunun üzerine Kurul, imtiyaz hakkını iptal ederek ÇEAŞ ve Kepez'e el koyar.
ÇEAŞ elinden alınan Uzan Grubu nakit sıkıntısı çekmeye başlar ve bu sıkıntı da yavaş yavaş İmar Bankası'na sıçrar: elektrik şirketlerinden gelen nakit para akışı kesilen banka, ödeme sıkıntısı içerisine girer.
Uzan Grubu ÇEAŞ'ı geri almak için Türkiye'de açtığı davaları kazanamayınca ve kazanamayacağını anlayınca bu defa daha farklı hilelere başvurur.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder