1. Bölüm
Güney'e Yolculuk: Spelman College
Yedi yıl boyunca Atlanta, Georgia'da Spelman College'da hocalık yapmak ve siyahi toplumun içinde "Hareket" yıllarında yaşamak, küçük çaplı eylemlerin büyük çaplı olanları hazırlamakta oynadığı rolün önemini gösterdi bana.
1956 yılında "zenci okulunda" öğretmen olmayı isteme nedenim iyilik yapma dürtüsü değildi; sadece iş arıyordum.
.jpg)
Ondan önce üç yıl bir depoda dört gece yarısı vardiyasında kamyon yükleme işinde çalışmıştım. Bir yandan da New York ve Columbia üniversitelerine devam ediyordum. (GI Yasası sayesinde tek kuruş okul harcı ödemedim. Hükümetlerin büyük çapta programları nasıl en az bürokrasiyle en fazla sayıda insanın yararına yürütebileceklerinin güzel bir örneğiydi bu.) Bir gün, çok fazla kırk kiloluk karton kaldırmaktan belimi sakatladım ve "yarı zamanlı" öğretmenlik yapmaya başladım. Çok geçmeden yarı zamanlı öğretmenlerin tam zamanlılardan çoğu kez daha uzun zaman çalışıp daha az kazandıklarını öğrendim. New Jersey'de anlamsız derecede gergin bir İsveç-Lüteriyen yüksek okulu olan Upsala College'da dört gündüz kursu veriyordum ve anlamsız derecede kaotik Brooklyn College'da iki gece kursu hocasıydım. Böylece aşağı Manhattan'da oturduğum sosyal konutlardan bazı günler bir saatlik bir yolculukla batıya New Jersey'e, diğer günler ise bir saat doğuya Brooklyn'e gidip ders veriyordum ve yılda toplam 3000 dolar kazanıyordum.
Roz hepimize destek olmak için sekreterlik işleri alıyordu. Lisede edebiyat dergisinin editörlüğünü yapmış ve İngilizce madalyasını kazanmış olmasına rağmen, daktilo ve steno dersleri de almıştı, o zamanlarda en zeki kızların bile bu dersleri alması beklenirdi. (Ancak çocuklarımız büyüdükten sonra üniversiteye gitme fırsatı buldu. "Özel öğrencilere", yani derslerini geçemeyen zor çocuklara İngilizce öğretmenliği yaptı, daha sonra sosyal hizmetlerde çalıştı. Önce okulu terk etmiş olan siyahi çocuklarla, daha sonra Boston'ın yoksul İtalyan ve İrlanda mahallelerinde yaşlı insanlara yardım için çalıştı. Kendi deyimiyle, hayatın ona verdiklerini geri ödemek istiyordu.)
Çocuklarımız iyi kalpli varlıklı hanımların mali destek verdiği, dar gelirli aileler için açılmış kreşlere gidiyorlardı. Bu hanımlar zaman zaman okulu ziyaret ederlerdi; hepsi çok uzun boyluydu ve Eleanor Roosevelt'e benziyorlardı. İki kez, ilk gününde çok mutsuz ve ağlayan iki yaşında bir çocuğu bırakıp farklı yönlere gitmenin travmasını yaşadık. Bir öğleden sonra oğlumuz Jeff'i almaya gittiğimde, geldiğimi uzaktan gördü ve tam gaz okul bahçesinin kapısına koştu, kafası kapının parmaklıkları arasına sıkıştı; bir itfaiyeci ve bir levye yardımıyla onu oradan çıkartmak on dakika sürdü.
Columbia Üniversitesi'nde tarih doktoramı bitirmeme yakın, üniversite atama bürosu, New York'a gelmiş olan Spelman College'ın başkanıyla bir mülakat için beni aradı. Bir "Zenci yüksek okulunda" çalışmak daha önce hiç aklıma gelmemişti. O devirde Spelman'ı siyahi toplum dışında hiç kimse bilmiyordu. Başkan bana tarih ve sosyal bilimler bölüm başkanlığı ve yılda 4000 dolar teklif etti. Tüm cesaretimi toplayıp, "Karım ve iki çocuğum var. Şunu 4500 dolar yapamaz mısınız?" dedim.
Evet, küçücük bir bölümdü ve dalga geçmek isteyenler bölüm başkanı olmamı iki garsonlu bir lokantada başgarson olmaya benzetebilirlerdi. Ama benim durumumda biri için bu gayet iyi bir imkândı. Hâlâ fakirdim, ama artık prestijli olacaktım.
-----
Hareket Halindeki Bir Trende Tarafsız Olamazsınız, Howard Zinn, (You Can't Be Neutral on a Moving Train), Otobiyografi, Çev. Işılar Kür, Şubat 2013, Everest Yayınları.
Bu alıntı tanıtım amacıyla yapılmıştır.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder