Kitabın 7. 8. ve 9. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Birinci Bölüm
Bir sıçrayışta uykudan uyanabilir yeteneğini, Büyük Savaş'ın ilk günlerinde, Apres ve Ives savaş alanlarında geliştirdim. Buna uyum sağlamak zorundaydınız, çünkü uykusu ağır olanlar büyük ihtimalle bir Dren komandosunun bıçağıyla tanışırdı. Bu, geçmişimin bir kalıntısı ve her şey göz önüne alındığında ondan kurtulmayı tercih ederim. Genellikle, tüm algılarınıza ihtiyaç duyduğunuz durumlara pek rastlanmaz. Sadece belirsiz bir biçimde görünmeniz dünyanızı daha iyi bir yer haline getirmeniz için yeterlidir.
Size söz ettiğim şeyin örneğini vermek gerekirse, odam ya yarı uyur ya da sarhoşluktan uyuşmuş bir halde bakmaya katlanabileceğiniz tarzdan bir yerdir. Sonbaharın gün ışığı tozlu penceremden sızıyor ve iğrençlikten sadece bir iki adım ötede olan içerisini daha da tiksindirici bir hale sokuyordu. Benim standartlarıma göre bile bu yer tam bir çöplük sayılırdı ve inanın standartlarım çok düşüktür. Yıpranmış bir şifoniyer ve her tarafı sıyrık bir masa seti, yatağa eşlik eden tek mobilyalarım... Tabii, yerleri ve duvarları kaplayan kir tabakasını da unutmayalım. Tuvalet ihtiyacımı bir lazımlığa yapar ve pencereden aşağıdaki sokak arasına atarım.
Sefil Şehir'de hayat tüm hızıyla devam ediyordu. Sokaklar, yakaladıkları günlük balıkları tanıtan yaşlı ve çirkin balıkçı kadınların bağırtılarıyla yankılanıyor; hamallar Old City'ye sandık taşıyorlardı. Bir iki sokak doğudaki pazarda tüccarlar, aracılara kırpılmış bakır gibi yükte hafif ürünler satarken, Light Caddesi 'ndeki sokak çocukları gafil avlanmaya müsait, evinden uzak bir tüccar veya asilzade için gözlerini dört açmışlardı. Köşelerde ve sokak aralarında fuhuş yapan erkek çocuklar da, yaşlı ve çirkin balıkçı kadınlar gibi müşterilere sesleniyor, ancak daha sessiz bağırıp daha fazla ücret talep ediyorlardı. İşe erken başlayan çökmüş fahişeler yoldan geçen müşterileri umursamazca yanlarına çağırıyor, solmuş güzellikleriyle bir günün daha alkol parasını çıkarmayı ya da geberip gitmeyi umut ediyorlardı. Tehlikeli adamların çoğu, bıçakları kınında ve yataklarının yanı başında henüz uyuyordu. Gerçekten tehlikeli olan adamlar ise, saatler önce uyanmış, kuştüyü kalemlerini ve hesap defterlerini aşındırıyorlardı.
Yerde duran aynayı kaldırdım ve bir kol boyu uzaklıktan kendime baktım. En iyi şartlar altında bile -güzel parfüm kokarken ve tırnaklarım manikürlüyken- çirkin bir adam sayılırım; aşağı sarkık yumruk bir burun, aşırı büyük gözler ve bir bıçak yarası yüzünden merkezinden kaymış bir ağız. Doğal güzelliğimi artıran tek şey, bir mazoşisti bile utandıracak derecedeki yara izlerimin toplamından ibarettir; topçu ateşinden sıçrayan, beni yere sermeye bir iki santim kala yakından geçen parçanın yanağımda bıraktığı soluk iz ve bir sokak kavgasında mağlup olduğuma şahitlik eden sol kulağımın yırtık memesi.
Bir şişe peri nefesi aşınmış ahşap masamdan göz kırparak bana günaydın diyordu. Şişenin mantarını çıkardım ve içinden bir nefes çektim. Tatlı buhar, burun deliklerime tiksindirecek şekilde doldu ve hemen ardından kulaklarımda tanıdık bir uğultu yankılandı. Şişeyi salladım. Yarısı boştu; çabuk tükenmişti. Gömleğimi ve çizmelerimi giydim, yatağımın altında sakladığım çantamı aldım ve merdivenlerden alt kata, geç sabahı karşılamaya indim.
Staggering Earl barı günün bu saatinde sessizdi. Fazla kalabalık olmayan bara hükmeden figür, barın arkasındaki mamut kafalı Büyük Adolphus'tu; barın ortağı ve aynı zamanda barmeni. Uzun boylu olmasına rağmen -bir seksen üç santimetrelik boyuyla olan benden en az bir kafalık mesafe daha uzundu- bir fıçıya benzeyen aşırı geniş gövdesi ona şişman görünümü veriyordu, ancak daha yakından bakıldığında bu görünümün ardında kas yapısı olduğu ortaya çıkıyordu. Adolphus, sol gözünü bir Dren komandosunun bıçağına kurban vermeden önce de çirkin bir adamdı.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder