Kitabın 9. 10. ve 11. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Cecilia Randall, bir dilek tutma şansları olsa, aynı hayatı tekrar yaşamak isteyen insanlar olduğunu duymuştu. Kendisi onlardan biri değildi. Yirmi iki yıllık hayatının on iki ayını yok etmek onun için yeterliydi.
Son on iki ay.
Geçtiğimiz ocak ayında, yeni yılın hemen ardından bir denizciyle, bir denizaltıcıyla tanışmıştı. Ona âşık olmuş ve tamamen sorumsuzca bir şey yapmıştı; hamile kalmıştı. Sonrasında ise onunla evlenerek her şeyi daha da berbat etmişti.
Bu, üçüncü hatasıydı ve o andan itibaren muhakeme hataları giderek artmaya başlamıştı. Daha önce hiç bu kadar çaylak, bu kadar âşık -ve en kötüsü- bu kadar romantik olmamıştı. Ne yazık ki Deniz Kuvvetleri ve hayat, hızla aklını başına getirmişti.
lan denizdeyken, prematüre bir kız doğurmuş ve bebeğin kalp sorunu olduğu ortaya çıkmıştı, lan eve döndüğünde, Allison Marie defnedilmişti bile. Bebeğinin küçük tabutu soğuk ve çamurlu toprağa indirilirken, Cecilia Kuzey Batı Pasifik'in acımasız yağmuru altında tek başınaydı. Ailesinin desteği ya da kocasının tesellisinden uzak, hayati kararlar vermek zorunda kalmıştı.
Annesi doğu sahilinde yaşıyordu ve fırtına yüzünden uçağı kalkamamıştı. Babası elinden geldiği kadar destek olmuştu; yani çok az. Cecilia'nın "yanında olduğunu" ifade etme biçimi, bebeğinin kaybından duyduğu üzüntüyü ifade eden üç-beş satırlık bir taziye kartı göndermekten ibaretti. Cecilia, bebeğinin boş beşiğinin yanında, hâlâ yaşadığı şokla gözyaşı dökerek sayısız gün ve gece geçirmişti. Diğer denizci eşleri onu teselli etmeye çalışmışlardı ama Cecilia yabancıların yanında rahat edemiyordu. Onların yardımını ve dostluğunu reddetmişti. Cedar Cove'a henüz yeni taşındığından, mahallede yakın arkadaş edinme fırsatı da olmamıştı. Sonuçta, kederine tek başına katlanmak zorunda kalmıştı.
tan eve döndüğünde gecikmesinin nedeninin Donanma bürokrasisi olduğunu söylemişti. Ne kadar açıklamaya çalışsa da, Cecilia artık canından bezmişti ve tek bir gerçek vardı; kızı ölmüştü. Kocası, yokluğunda neler çektiğini bilmiyor ve muhtemelen anlamıyordu. Nükleer bir denizaltıda çalıştığı için görev süresince ailesiyle tüm haberleşmesi elli sözcükten oluşan mesajlarla sınırlıydı. Sonuçta yapılacak bir şey yoktu, o dönemde denizaltı kutuplardaki buz tabakasının altındaydı. Cecilia ona önce Allison'ın doğumunu, sonra da ölümünü bildirmişti. Mesajların dikkatle incelendiğine aldırmadan tüm acısını bu kısa notlara dökmüştü. Ancak Ian'ın komutanı, on haftalık sefer tamamlanana kadar bu bilgileri iletmeyi uygun görmemişti. lan ısrarla bilmiyordum demeyi sürdürüyordu. O yüzden de sorumlu tutulamazdı. Oysa karısı onun sorumlu olduğunu düşünüyordu. Haksızlık olabilirdi ama Cecilia onu bağışlayamıyordu.
Şu anda istediği tek şey kurtulmaktı. Evliliğinden, bu duygusal suç ve pişmanlık batağından uzaklaşmak, sadece kurtulmak. Kurtuluşun en basit formülü ise Tan'dan boşanmaktı.
Mahkeme salonunun koridorunda beklerken, evliliğini bitirme konusunda kendini her zamankinden daha kararlı hissediyordu. Yargıç tek bir tokmak vuruşuyla önceki yılın kâbusuna nokta koyacaktı. Zaman içinde lan Randall'la tanıştığını bile unutabilirdi.
Cecilia'nın avukatı Allan Harris, Kitsap ilçe mahkemesi duruşma salonunun fuayesine girdi. Cecilia onun kendisini görene kadar çevreye bakınmasını izledi. Avukat eliyle onu kısaca selamladı, sonra oturduğu ahşap sıraya doğru ilerleyerek yanındaki boş yere oturdu.
"Neler olacağını tekrar anlat," dedi. Hayatının hiç değilse bir sene öncesine dönme ihtimalinden emin olmaya çalışıyordu.
Allan evrak çantasını kucağına koydu. "Duruşma listesi ilan edilene kadar bekleyeceğiz. Hâkim bize hazır olup olmadığımızı soracak, olduğumuzu söyleyeceğim ve bize bir numara verecek."
Cecilia başıyla onayladı, uyuştuğunu hissediyordu.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder