Kitabın 438. ve 439. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Burada gündüz vakti olmalı, diye düşündü Luke. Raphael taş odanın bir köşesinde kıvrılmıştı, uyurken bile bedeni gergin, gölgeli bukleleri kollarının üstündeydi. Pencerenin dışından yoğun sis tabakası dışında çok az şey göründüğü için anlaması zordu.
"Beslenmeye İhtiyacı var," dedi Magnus. Raphael'e öyle gergin bir nezaketle bakmıştı ki Luke şaşırdı. Büyücüyle vampir arasında böyle bir dostluk olduğu aklına gelmezdi. Onları tanıdıklarından beri kibarca birbirlerinin etrafında dolanıyor, New York City'nin yeraltı dünyasında farklı güç alanlarını tutuyorlardı.
"Birbirinizi tanıyorsunuz," dedi Luke farkına varınca. Hâlâ dar taş pencerenin yakınındaki duvara yaslanıyordu. Sanki dışarıdaki manzaradan -bulutlarla sarımsı zehir- bir şey anlayabilecekti.
Magnus birisi ona aptalca bir soru sorduğu zaman yaptığı gibi bir kaşını havaya dikti.
"Yani," diye açıkladı Luke, "birbirinizi önceden tanıyorsunuz."
'Neyden önce? Sen doğmadan önce mi? Bir şeyi açıklığa kavuşturalım kurtadam, hayatımdaki hemen hemen her şey sen doğmadan önce oldu." Magnus'un gözleri hâlâ uyuyan Raphael'in üstündeydi. Sesindeki sertliğe rağmen yüz ifadesi şefkatli sayılabilirdi. "Elli sene önce," dedi, "New York'ta bir kadın yanıma gelip oğlunu bir vampirden kurtarmamı istedi."
"Peki vampir Raphael miydi?"
"Hayır," dedi Magnus. "Oğlu Raphael'di. Onu kurtaramadım. Çok geçti. Onu çoktan dönüştürmüşlerdi." Göğüs geçirdi ve Luke gözlerinde birdenbire büyük yaşını, yüzyılların getirdiği bilgeliği ve acıyı gördü. "Vampir tüm arkadaşlarını öldürmüştü. Neden onların yerine Raphael'i dönüştürdü bilmiyorum. Onda bir şey gördü. İrade, güç, güzellik. Bilmiyorum. Onu bulduğumda bir çocuktu, kanla boyanmış bir Caravaggio meleği."
"Hâlâ bir çocuk gibi görünüyor," dedi Luke. Raphael o tatlı güzel yüzü ve aydan daha yaşlı siyah gözleriyle ona her zaman yozlaşmış bir koro çocuğunu hatırlatıyordu.
"Bana öyle gelmiyor,"" dedi Magnus. İç çekti. "Umarım buradan sağ çıkar," dedi. "New York vampirlerinin klanlarını yönetecek mantıklı birine ihtiyacı var ve Maureen kesinlikle o
kişi değil."
"Raphael'in bundan sağ çıkmasını mı umuyorsun?" dedi Luke. "Yapma, kaç kişi öldürdü?"
Magnus buz gibi gözlerle ona baktı. "İçimizden kimin elleri kana bulanmamış? Sen Lucian Graymark, kurtlardan bir sürü -hatta iki- oluşturmak için ne yaptın?"
"O farklıydı. O gerekliydi."
"Şebekedeyken ne yaptın?" diye sordu Magnus.
Bunun üzerine Luke sessiz kaldı. O günler hatırlamaktan nefret ettiği zamanlardı. Kan ve gümüşle dolu günler. Valentine'ın yanında olduğu, ona her şeyin yoluna gireceğini söylediği, vicdanını susturduğu günler. "Artık ailemle ilgili endişeleniyorum," dedi. "Clary, Jocelyn ve Amatis için endişeleniyorum.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz."Beslenmeye İhtiyacı var," dedi Magnus. Raphael'e öyle gergin bir nezaketle bakmıştı ki Luke şaşırdı. Büyücüyle vampir arasında böyle bir dostluk olduğu aklına gelmezdi. Onları tanıdıklarından beri kibarca birbirlerinin etrafında dolanıyor, New York City'nin yeraltı dünyasında farklı güç alanlarını tutuyorlardı.
"Birbirinizi tanıyorsunuz," dedi Luke farkına varınca. Hâlâ dar taş pencerenin yakınındaki duvara yaslanıyordu. Sanki dışarıdaki manzaradan -bulutlarla sarımsı zehir- bir şey anlayabilecekti.
Magnus birisi ona aptalca bir soru sorduğu zaman yaptığı gibi bir kaşını havaya dikti.
"Yani," diye açıkladı Luke, "birbirinizi önceden tanıyorsunuz."
'Neyden önce? Sen doğmadan önce mi? Bir şeyi açıklığa kavuşturalım kurtadam, hayatımdaki hemen hemen her şey sen doğmadan önce oldu." Magnus'un gözleri hâlâ uyuyan Raphael'in üstündeydi. Sesindeki sertliğe rağmen yüz ifadesi şefkatli sayılabilirdi. "Elli sene önce," dedi, "New York'ta bir kadın yanıma gelip oğlunu bir vampirden kurtarmamı istedi."
"Peki vampir Raphael miydi?"
"Hayır," dedi Magnus. "Oğlu Raphael'di. Onu kurtaramadım. Çok geçti. Onu çoktan dönüştürmüşlerdi." Göğüs geçirdi ve Luke gözlerinde birdenbire büyük yaşını, yüzyılların getirdiği bilgeliği ve acıyı gördü. "Vampir tüm arkadaşlarını öldürmüştü. Neden onların yerine Raphael'i dönüştürdü bilmiyorum. Onda bir şey gördü. İrade, güç, güzellik. Bilmiyorum. Onu bulduğumda bir çocuktu, kanla boyanmış bir Caravaggio meleği."
"Hâlâ bir çocuk gibi görünüyor," dedi Luke. Raphael o tatlı güzel yüzü ve aydan daha yaşlı siyah gözleriyle ona her zaman yozlaşmış bir koro çocuğunu hatırlatıyordu.
"Bana öyle gelmiyor,"" dedi Magnus. İç çekti. "Umarım buradan sağ çıkar," dedi. "New York vampirlerinin klanlarını yönetecek mantıklı birine ihtiyacı var ve Maureen kesinlikle o
kişi değil."
"Raphael'in bundan sağ çıkmasını mı umuyorsun?" dedi Luke. "Yapma, kaç kişi öldürdü?"
Magnus buz gibi gözlerle ona baktı. "İçimizden kimin elleri kana bulanmamış? Sen Lucian Graymark, kurtlardan bir sürü -hatta iki- oluşturmak için ne yaptın?"
"O farklıydı. O gerekliydi."
"Şebekedeyken ne yaptın?" diye sordu Magnus.
Bunun üzerine Luke sessiz kaldı. O günler hatırlamaktan nefret ettiği zamanlardı. Kan ve gümüşle dolu günler. Valentine'ın yanında olduğu, ona her şeyin yoluna gireceğini söylediği, vicdanını susturduğu günler. "Artık ailemle ilgili endişeleniyorum," dedi. "Clary, Jocelyn ve Amatis için endişeleniyorum.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder