Kitabın 196. ve 197. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Coltrane'li grubum ikimizi de efsaneleştirdi. Dünya müzik haritasındaki yerimi o grupla aldım ben. Önce Prestige ve daha sonra Columbia için yaptığımız plaklar müthişti. Bu grup beni ünlendirmekle kalmadı para da kazandırdı, dediklerine göre o güne kadar hiçbir cazcının kazanmadığı kadar çok. İşin o yanını bilemiyorum ama öyle diyorlardı. Çok da iyi eleştiriler aldım o plaklarla, eleştirmenler o plakların hepsini çok sevdiler. Her şeyden önce benim ve Coltrane'in çalışına bayıldılar ve hepimizi -Philly, Joe, Red, Paul- birer yıldız yaptılar.
Çaldığımız bütün kulüpler tıka basa doluyor, kalabalık sokaklara taşıyor, kuyruklar uzayıp gidiyordu. Yağmurda, karda, soğukta ve sıcakta kuyruğa giren insanlar. Acayipti moruk. Her gece pek çok ünlü gelip bizi dinliyordu; Frank Sinatra, Dorothy Kilgallen, Tony Bennett (bir gece bize katılıp şarkı söyledi), Ava Gardner, Dorothy Dandridge, Lena Horne, Elizabeth Taylor, Marlon Brando, James Dean, Richard Burton, Sugar Ray Robinson.
Grup eleştirmenlerden son derece iyi eleştiriler alırken ülkede yeni bir rüzgâr esmeye başlamıştı: insanlarda yeni bir duygu uyanıyordu; beyaz ve siyah. Alabama'da Martin Luther King otobüs boykotunun önderliğini yapıyordu, siyahların tümü onu destekliyordu. Marian Anderson, Metropolitan Opera'da söyleyen ilk siyah şarkıcı oldu. Arthur Mitchell önde gelen beyaz dans gruplarından birinde dans eden ilk siyah dansçı oldu. Marlon Brando ve James Dean sinemanın genç yıldızlarıydılar, ikisi de "öfkeli genç" imajını yansıtıyorlardı. Rebel Without a Cause (Asi Gençlik) filmi olay olmuştu o sıralar. Siyahlarla beyazlar yakınlaşıyor, müzik dünyasında Tom Amca imajı giderek tarihe karışıyordu. Birden herkes öfkeli ve sofistike bir görünüm edinmeye başladı. "Asi" olmak modaydı, bu da medya yıldızı olmamı kolaylaştırdı çünkü ben zaten asiydim. Genç, yakışıklı ve iyi giyinen biri olduğumu da unutma bu arada.
Siyah, isyankâr, uzlaşmaz, serinkanlı, uyanık, sofistike, ultra şık, ne istersen de -bunların hepsiydim ve fazlasıydım. Trompetimi dehşet çalı-yordum ve müthiş bir grubum vardı. Ünlenmemin tek nedeni asi görünümüm değildi demek istiyorum. Trompetimi çalıyordum ve piyasanın en muhteşem grubunun da lideriydim; yaratıcı, hayal gücü yüksek ve çok sıkı çalabilen bir gruptan söz ediyoruz. Ünlenmemin asıl nedeni buydu bana göre. Coltrane'in gruba katıldığı 1955 Eylül turnesinde iyi vakit geçiriyor, hep beraber takılıyor, yemekler yiyip Detroit'te yürüyüşe çıkıyorduk. Paul Chambers Detroitliydi ve benim orada bir süre yaşamışlığım vardı, eve dönüş gibi bir şeydi bizim için. Adamım Clarence, bahisçi olan, adamlarıyla birlikte her gece bizi dinlemeye geliyordu. Detroit çok güzel geçti. Sonra Chicago'ya gittik. Chicago da iyi geçti. Bir sürü insan tanıyordum Chicago'da, ablam Dorothy orada yaşıyordu bir kere, öğretmendi. Pek çok insan getirdi bizi dinlemeye.
Turne boyunca beni rahatsız eden tek şey Paul Chambers'in Bird'ün eski karısı Doris Sydnor'la beraber olmasıydı. Paul'e o kancığı benim yanıma yaklaştırmamasını tembihledim; beni bulaştırmadığı sürece istediğini yapabilirdi, çünkü kadına bakmaya bile tahammülüm yoktu. Paul onu benden uzak tuttu, ama Doris'ten hoşlanmamam onda hayal kırıklığı yarattı sanıyorum. Muhtemelen Doris'in iyi bir av olduğunu düşünüyordu, şapkasında bir tüy, Bird'ün eski karısıydı ne de olsa. Ama kadın çirkindi moruk, Bird'ün onda ne bulduğunu bilmiyorum -ya da Paul gibi yakışıklı ve yapılı birinin. Yüzeyde belli olmayan bir özelliği vardı herhalde. Yatakta müthiş olsa gerekti.
Chicago'dan St. Louis'e geçtik. Orada iyi vakit geçirmemem olanaksızdı zaten. Hepimiz iyi vakit geçirdik St. Louis'de. Doğu St. Louis olduğu gibi beni dinlemek için St. Louis'e gelmişti sanki. Eski okul arkadaşlarım da geldiler müthiş keyifliydi benim için.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.Çaldığımız bütün kulüpler tıka basa doluyor, kalabalık sokaklara taşıyor, kuyruklar uzayıp gidiyordu. Yağmurda, karda, soğukta ve sıcakta kuyruğa giren insanlar. Acayipti moruk. Her gece pek çok ünlü gelip bizi dinliyordu; Frank Sinatra, Dorothy Kilgallen, Tony Bennett (bir gece bize katılıp şarkı söyledi), Ava Gardner, Dorothy Dandridge, Lena Horne, Elizabeth Taylor, Marlon Brando, James Dean, Richard Burton, Sugar Ray Robinson.
Grup eleştirmenlerden son derece iyi eleştiriler alırken ülkede yeni bir rüzgâr esmeye başlamıştı: insanlarda yeni bir duygu uyanıyordu; beyaz ve siyah. Alabama'da Martin Luther King otobüs boykotunun önderliğini yapıyordu, siyahların tümü onu destekliyordu. Marian Anderson, Metropolitan Opera'da söyleyen ilk siyah şarkıcı oldu. Arthur Mitchell önde gelen beyaz dans gruplarından birinde dans eden ilk siyah dansçı oldu. Marlon Brando ve James Dean sinemanın genç yıldızlarıydılar, ikisi de "öfkeli genç" imajını yansıtıyorlardı. Rebel Without a Cause (Asi Gençlik) filmi olay olmuştu o sıralar. Siyahlarla beyazlar yakınlaşıyor, müzik dünyasında Tom Amca imajı giderek tarihe karışıyordu. Birden herkes öfkeli ve sofistike bir görünüm edinmeye başladı. "Asi" olmak modaydı, bu da medya yıldızı olmamı kolaylaştırdı çünkü ben zaten asiydim. Genç, yakışıklı ve iyi giyinen biri olduğumu da unutma bu arada.
Siyah, isyankâr, uzlaşmaz, serinkanlı, uyanık, sofistike, ultra şık, ne istersen de -bunların hepsiydim ve fazlasıydım. Trompetimi dehşet çalı-yordum ve müthiş bir grubum vardı. Ünlenmemin tek nedeni asi görünümüm değildi demek istiyorum. Trompetimi çalıyordum ve piyasanın en muhteşem grubunun da lideriydim; yaratıcı, hayal gücü yüksek ve çok sıkı çalabilen bir gruptan söz ediyoruz. Ünlenmemin asıl nedeni buydu bana göre. Coltrane'in gruba katıldığı 1955 Eylül turnesinde iyi vakit geçiriyor, hep beraber takılıyor, yemekler yiyip Detroit'te yürüyüşe çıkıyorduk. Paul Chambers Detroitliydi ve benim orada bir süre yaşamışlığım vardı, eve dönüş gibi bir şeydi bizim için. Adamım Clarence, bahisçi olan, adamlarıyla birlikte her gece bizi dinlemeye geliyordu. Detroit çok güzel geçti. Sonra Chicago'ya gittik. Chicago da iyi geçti. Bir sürü insan tanıyordum Chicago'da, ablam Dorothy orada yaşıyordu bir kere, öğretmendi. Pek çok insan getirdi bizi dinlemeye.
Turne boyunca beni rahatsız eden tek şey Paul Chambers'in Bird'ün eski karısı Doris Sydnor'la beraber olmasıydı. Paul'e o kancığı benim yanıma yaklaştırmamasını tembihledim; beni bulaştırmadığı sürece istediğini yapabilirdi, çünkü kadına bakmaya bile tahammülüm yoktu. Paul onu benden uzak tuttu, ama Doris'ten hoşlanmamam onda hayal kırıklığı yarattı sanıyorum. Muhtemelen Doris'in iyi bir av olduğunu düşünüyordu, şapkasında bir tüy, Bird'ün eski karısıydı ne de olsa. Ama kadın çirkindi moruk, Bird'ün onda ne bulduğunu bilmiyorum -ya da Paul gibi yakışıklı ve yapılı birinin. Yüzeyde belli olmayan bir özelliği vardı herhalde. Yatakta müthiş olsa gerekti.
Chicago'dan St. Louis'e geçtik. Orada iyi vakit geçirmemem olanaksızdı zaten. Hepimiz iyi vakit geçirdik St. Louis'de. Doğu St. Louis olduğu gibi beni dinlemek için St. Louis'e gelmişti sanki. Eski okul arkadaşlarım da geldiler müthiş keyifliydi benim için.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder