Kitabın 246. ve 247. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
WoodIand'den döneli bir hafta olmuştu ve kendimi hayatımda daha önce hiç hissetmediğim kadar yetişkin biri olarak hissediyordum. Bir ofiste çalışıyordum (bir nevi), bir kız arkadaşım vardı (bir nevi) ve kalbim kırılmıştı. (Bu konunun kesinlikle "bir nevf'lik bir durumu yoktu,)
(Bir nevi) ofis işim, annemin arkadaşının işyerinde bir haftalık iş tecrübesiydi. Dört gündür orada olmama rağmen hâlâ tam olarak ne iş yaptıklarından emin değildim. Çalışanlar, sürekli akşamdan kalma olan, özenli makyajları ve hoş görünümleriyle yirmilerinin sonlarını yaşayan ve kendilerine Vicky ya da Sarah ya da Sophie diyen kızlardı.
Kendilerine Pic 'n' Mix almam için beni markete yolla-madıkları zamanlarda, Banksy stendl'inin duvarları süslediği bir cam odada armut koltuklara oturur, "sosyal medya stratejileri"ni tartışır ve devasa bir beyaz tahtanın üzerine "istatistiklere göre, retweetler'in çoğu öğle yemeği arasında atılıyor" yazarlardı. Sıradan bir günde, ofiste gerçekleşen örnek bir diyalog şöyleydi:
Vicky: [Telefonu sertçe kapatır] Tanrım, sesinden şişman olduğu anlaşılıyor.
Sarah: Kimdi o?
Vicky: Judy Morgan' daki Becky.
Sophie: Tanrım, öyle mi düşünüyorsun? Bence, sesi muhteşem birininki gibi çıkıyor.
Vicky: Ben cidden şişman olduğunu düşünüyorum.
Sarah: Kesinlikle nefes kesici.
Vicky: Tanrım, hiç de muhteşem birininkine benzemiyor. Şişman olduğu çok belli. Bu sesin sahibinin tombul kollan olmaması mümkün değil.
Gerçek hayatı, yetişkinlerin dünyasını öğreniyor olmalıydım. Ama şu zamana kadar öğrendiğim tek şey kızların Tanrı'nın belası fıstıklı M&cM'lere bayıldıkları ve birinin sesine bakarak kolunun kalınlığını belirleyebilecek olmalarıydı.
(Bir nevi) kız arkadaşım Panda'ydı. Bir nevi kız arkadaşım olmasını planlamamıştım. Her şey bir anda oldu. Festivalden döndüğümüzün ertesi günü bana bir mesaj attı. "Selam, sarhoşken seninle takılmak oldukça keyifliydi; tekrar görüşmek ister misin?" gibi sıradan bir mesajı yerine, "Gelecek hafta ne yapıyoruz, canım, xxxx?" yazmıştı.
Şimdiden bir çift olduğumuzu düşündüğü belliydi, ben de bu duruma bir ses çıkarmadım. Robin'e mesajı gösterdiğimde elimi sıktı ve beni dört X için tebrik etti. Kendi kelimeleriyle "büyük bir gelişme" kaydetmiştim.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.(Bir nevi) ofis işim, annemin arkadaşının işyerinde bir haftalık iş tecrübesiydi. Dört gündür orada olmama rağmen hâlâ tam olarak ne iş yaptıklarından emin değildim. Çalışanlar, sürekli akşamdan kalma olan, özenli makyajları ve hoş görünümleriyle yirmilerinin sonlarını yaşayan ve kendilerine Vicky ya da Sarah ya da Sophie diyen kızlardı.
Kendilerine Pic 'n' Mix almam için beni markete yolla-madıkları zamanlarda, Banksy stendl'inin duvarları süslediği bir cam odada armut koltuklara oturur, "sosyal medya stratejileri"ni tartışır ve devasa bir beyaz tahtanın üzerine "istatistiklere göre, retweetler'in çoğu öğle yemeği arasında atılıyor" yazarlardı. Sıradan bir günde, ofiste gerçekleşen örnek bir diyalog şöyleydi:
Vicky: [Telefonu sertçe kapatır] Tanrım, sesinden şişman olduğu anlaşılıyor.
Sarah: Kimdi o?
Vicky: Judy Morgan' daki Becky.
Sophie: Tanrım, öyle mi düşünüyorsun? Bence, sesi muhteşem birininki gibi çıkıyor.
Vicky: Ben cidden şişman olduğunu düşünüyorum.
Sarah: Kesinlikle nefes kesici.
Vicky: Tanrım, hiç de muhteşem birininkine benzemiyor. Şişman olduğu çok belli. Bu sesin sahibinin tombul kollan olmaması mümkün değil.
Gerçek hayatı, yetişkinlerin dünyasını öğreniyor olmalıydım. Ama şu zamana kadar öğrendiğim tek şey kızların Tanrı'nın belası fıstıklı M&cM'lere bayıldıkları ve birinin sesine bakarak kolunun kalınlığını belirleyebilecek olmalarıydı.
(Bir nevi) kız arkadaşım Panda'ydı. Bir nevi kız arkadaşım olmasını planlamamıştım. Her şey bir anda oldu. Festivalden döndüğümüzün ertesi günü bana bir mesaj attı. "Selam, sarhoşken seninle takılmak oldukça keyifliydi; tekrar görüşmek ister misin?" gibi sıradan bir mesajı yerine, "Gelecek hafta ne yapıyoruz, canım, xxxx?" yazmıştı.
Şimdiden bir çift olduğumuzu düşündüğü belliydi, ben de bu duruma bir ses çıkarmadım. Robin'e mesajı gösterdiğimde elimi sıktı ve beni dört X için tebrik etti. Kendi kelimeleriyle "büyük bir gelişme" kaydetmiştim.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder