Kitabın 128. ve 129. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Aşk Olmazları Oynamayı Sever
Milyarlarca insan var bu hayatta ve sen gidip o dengesize âşık oluyorsun, sonra tüm düzenin deniz dalgasına maruz kalan kumdan kaleler gibi darmadağın oluyor ve birileri çıkıp adaletten bahsediyor. Hayır platonik âşıksan hayat sana adaletli davranmaz. Mesela onun uyuduğu saatlerde sen hayaller kurup onu düşünüyorsundur. Mesela onun başkasına sarılıp dinlediği şarkılarda sen gözyaşların-la mendilini ıslatıyorsundur. Mesela onunla aynı şehirdesiniz ama karşılaşmayacağını bildiğin halde yine de birlikte uğradığınız yerlerde saklanarak dolaşıyorsundur, karşılıksız seversen bu sevgi sadece acı doğurur. Ve yalnızca sen yaşarsın, onun haberi olmaz, ama kalbin yansa da yine de iyi olmasını dilersin. Güzel yanları da var tabii. Mesela onu dilediğin gibi hayatının başköşesine koyabilirsin, ona sarılırsın, öpersin, daha önce yaşayamadığınız bazı güzellikleri seninleymiş gibi düşlerinde yaşarsın. Evet belki düşlerden ibaret ama yine de anlık mutlu olur tebessüm edersin. Ve en zor şeylerden biri de sevdiğin insanın başkasıyla mutlu olmasını istemek, bunu kabullenmek. Birçok kişi bu duruma sırt çevirir, benimle olsun der. Lakin gerçekten seviyorsan seninle veya bir başkasıyla fark etmez, yeter ki o dengesiz mutlu olsun dersin. Aşk işte, hep olmazları oynamayı sever...
Seni Annemin Gülümseyen Fotoğrafı Kadar Çok Seviyorum
Kış mevsimiydi ve o inanılmaz soğuğa rağmen sahilde oturmuş çaylarımızı yudumluyorduk. Onun-layken kış mevsimi hep ağustos gibi sıcacık geçerdi. Ondan ilgi görmek hoşuma gidiyordu.
Dudaklarından düşen güzel sözleri duyup şımarmak benim için alışkanlık haline gelmişti ve ona beni ne kadar çok sevdiğini sormuştum...
Parmaklarını saçlarında dolaştırarak, "Gece yarısı uykumun en tatlı yerinde sana benzeyen bir çocuk sesiyle uyandırılmaktan tek bir an dahi hiç şikâyet etmeyecek kadar çok..." dedi. Şaşkınlığın verdiği kısa bir sessizlikten sonra ikimiz de tebessüm etmiştik. Bu bir adamın duyabileceği en güzel sevgi cümlesiydi... İçindeki aşkı daha nasıl tarif edebilirdi ki? Ve zaten o an başka sözler fısıldamasına gerek duymuyordum... Bu onu daha çok sevmemi sağlamaya yetecek kadar anlamlıydı...
Göğsümde uzanıp, "Peki ya sen?" dedi.
O dalgalı saçlarını okşarken, "Yatağımın karşı duvarında asılı olan annemin gülümseyen fotoğrafı kadar seviyorum..." dedim.
Bu kitabı KitapGalerisi'nden bu linke tıklayarak satın alabilirsiniz.Milyarlarca insan var bu hayatta ve sen gidip o dengesize âşık oluyorsun, sonra tüm düzenin deniz dalgasına maruz kalan kumdan kaleler gibi darmadağın oluyor ve birileri çıkıp adaletten bahsediyor. Hayır platonik âşıksan hayat sana adaletli davranmaz. Mesela onun uyuduğu saatlerde sen hayaller kurup onu düşünüyorsundur. Mesela onun başkasına sarılıp dinlediği şarkılarda sen gözyaşların-la mendilini ıslatıyorsundur. Mesela onunla aynı şehirdesiniz ama karşılaşmayacağını bildiğin halde yine de birlikte uğradığınız yerlerde saklanarak dolaşıyorsundur, karşılıksız seversen bu sevgi sadece acı doğurur. Ve yalnızca sen yaşarsın, onun haberi olmaz, ama kalbin yansa da yine de iyi olmasını dilersin. Güzel yanları da var tabii. Mesela onu dilediğin gibi hayatının başköşesine koyabilirsin, ona sarılırsın, öpersin, daha önce yaşayamadığınız bazı güzellikleri seninleymiş gibi düşlerinde yaşarsın. Evet belki düşlerden ibaret ama yine de anlık mutlu olur tebessüm edersin. Ve en zor şeylerden biri de sevdiğin insanın başkasıyla mutlu olmasını istemek, bunu kabullenmek. Birçok kişi bu duruma sırt çevirir, benimle olsun der. Lakin gerçekten seviyorsan seninle veya bir başkasıyla fark etmez, yeter ki o dengesiz mutlu olsun dersin. Aşk işte, hep olmazları oynamayı sever...
Seni Annemin Gülümseyen Fotoğrafı Kadar Çok Seviyorum
Kış mevsimiydi ve o inanılmaz soğuğa rağmen sahilde oturmuş çaylarımızı yudumluyorduk. Onun-layken kış mevsimi hep ağustos gibi sıcacık geçerdi. Ondan ilgi görmek hoşuma gidiyordu.
Dudaklarından düşen güzel sözleri duyup şımarmak benim için alışkanlık haline gelmişti ve ona beni ne kadar çok sevdiğini sormuştum...
Parmaklarını saçlarında dolaştırarak, "Gece yarısı uykumun en tatlı yerinde sana benzeyen bir çocuk sesiyle uyandırılmaktan tek bir an dahi hiç şikâyet etmeyecek kadar çok..." dedi. Şaşkınlığın verdiği kısa bir sessizlikten sonra ikimiz de tebessüm etmiştik. Bu bir adamın duyabileceği en güzel sevgi cümlesiydi... İçindeki aşkı daha nasıl tarif edebilirdi ki? Ve zaten o an başka sözler fısıldamasına gerek duymuyordum... Bu onu daha çok sevmemi sağlamaya yetecek kadar anlamlıydı...
Göğsümde uzanıp, "Peki ya sen?" dedi.
O dalgalı saçlarını okşarken, "Yatağımın karşı duvarında asılı olan annemin gülümseyen fotoğrafı kadar seviyorum..." dedim.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder