Kitabın 238. ve 239. sayfalarından tanıtım amaçlı alıntı yapılmıştır.
Kanheri Mağarası'nda yaşadıklarımızı anlatırken siyah kaplanın sarı gözleri ilgiyle parıldıyordu.
Saat geç olmuştu. Gündüz çok gürültülü olan orman şimdi ateşten gelen çıtırtılar dışında çok sessizdi. Ren'in kulaklarıyla oynamaya devam ettim. Gözleri hâlâ kapalıydı ve hafifçe mırlıyordu, belki de buna horluyor demek daha uygun olurdu.
Yeniden bir insana dönüşen Kishan bana odaklandı. "Kulağa... Çok ilgi çekici geliyor. Umarım buradayken kendine zarar vermezsin. Aslında evine dönüp bizi kaderimize bırakman daha akıllıca olur. Uzun bir görevin başındasın ve tehlikelerle dolu olacağı kesin."
"Ren şimdiye kadar beni korudu ve yanımda iki kaplan olursa herhangi bir sorun çıkacağını sanmıyorum."
Kishan tereddüt etti. "İki kaplanla bile başına bir şeyler gelebilir, Kelsey. Ve... Sizinle gelmeyi düşünmüyorum.
"Ne? Ne demek istiyorsun? Lanetin nasıl kırılacağını biliyo-ruz. En azından ilk adımı nasıl atacağımızı öğrendik. Kishan, anlamıyorum. Bize ve kendine neden yardım etmiyorsun. Kishan ağırlığını diğer tarafa verdi ve açıkladı. "İki sebebi var Öncelikle benim yüzümden başka birinin daha ölmesini istemiyorum. Hayatımda yeterince acıya sebep oldum. Ayrıca, başaracağınızı sanmıyorum. Bence siz ikiniz Bay Kadam'la birlikte boşa kürek çekiyorsunuz."
"Boşa kürek çekmek mi? Anlayamadım."
Kishan omzunu silkti. "Biliyor musun, Kelsey, ben kaplan olarak yaşamaya alıştım. Çok kötü bir hayat değil, gerçekten. Ayrıca, bunu kabullendim. Artık yaşamımın bu olduğunu düşünüyorum." Sesi azalarak yok oldu ve düşüncelere daldı.
"Kishan, boşa kürek çeken sen olmayasın? Sen burada kalarak kendini cezalandırıyorsun, değil mi?"
Genç prens irkildi. Altın renkli gözleri bana döndü. Yüzünde soğuk ve ilgisiz bir ifade vardı. Gözlerindeki şoku ve acıyı gördüm. Kaba sözlerim Kishan'ı derinden yaralamıştı. Sanki geçmişin yaralarından birinin üzerindeki sargıyı çekip çıkartmış, yarayı yeniden kanatmıştı.
Elimi elinin üzerine koydum ve nazik bir ses tonuyla konuşmaya başladım.
Kishan, kendine veya ailene ait bir gelecek istemiyor musun? Sevdiğin birinin ölmesinin nasıl bir şey olduğunu Diliyorum. Kendini yalnız hissedersin, kırılmış hissedersin, bir daha asla bütün olamayacağını düşünürsün. Gidenler senden bir şeyler alıp götürmüş gibidir."
Ama sen yalnız değilsin. Sana değer veren ve senin de değer verebileceğin insanlar var.
Saat geç olmuştu. Gündüz çok gürültülü olan orman şimdi ateşten gelen çıtırtılar dışında çok sessizdi. Ren'in kulaklarıyla oynamaya devam ettim. Gözleri hâlâ kapalıydı ve hafifçe mırlıyordu, belki de buna horluyor demek daha uygun olurdu.
Yeniden bir insana dönüşen Kishan bana odaklandı. "Kulağa... Çok ilgi çekici geliyor. Umarım buradayken kendine zarar vermezsin. Aslında evine dönüp bizi kaderimize bırakman daha akıllıca olur. Uzun bir görevin başındasın ve tehlikelerle dolu olacağı kesin."
"Ren şimdiye kadar beni korudu ve yanımda iki kaplan olursa herhangi bir sorun çıkacağını sanmıyorum."
Kishan tereddüt etti. "İki kaplanla bile başına bir şeyler gelebilir, Kelsey. Ve... Sizinle gelmeyi düşünmüyorum.
"Ne? Ne demek istiyorsun? Lanetin nasıl kırılacağını biliyo-ruz. En azından ilk adımı nasıl atacağımızı öğrendik. Kishan, anlamıyorum. Bize ve kendine neden yardım etmiyorsun. Kishan ağırlığını diğer tarafa verdi ve açıkladı. "İki sebebi var Öncelikle benim yüzümden başka birinin daha ölmesini istemiyorum. Hayatımda yeterince acıya sebep oldum. Ayrıca, başaracağınızı sanmıyorum. Bence siz ikiniz Bay Kadam'la birlikte boşa kürek çekiyorsunuz."
"Boşa kürek çekmek mi? Anlayamadım."
Kishan omzunu silkti. "Biliyor musun, Kelsey, ben kaplan olarak yaşamaya alıştım. Çok kötü bir hayat değil, gerçekten. Ayrıca, bunu kabullendim. Artık yaşamımın bu olduğunu düşünüyorum." Sesi azalarak yok oldu ve düşüncelere daldı.
"Kishan, boşa kürek çeken sen olmayasın? Sen burada kalarak kendini cezalandırıyorsun, değil mi?"
Genç prens irkildi. Altın renkli gözleri bana döndü. Yüzünde soğuk ve ilgisiz bir ifade vardı. Gözlerindeki şoku ve acıyı gördüm. Kaba sözlerim Kishan'ı derinden yaralamıştı. Sanki geçmişin yaralarından birinin üzerindeki sargıyı çekip çıkartmış, yarayı yeniden kanatmıştı.
Elimi elinin üzerine koydum ve nazik bir ses tonuyla konuşmaya başladım.
Kishan, kendine veya ailene ait bir gelecek istemiyor musun? Sevdiğin birinin ölmesinin nasıl bir şey olduğunu Diliyorum. Kendini yalnız hissedersin, kırılmış hissedersin, bir daha asla bütün olamayacağını düşünürsün. Gidenler senden bir şeyler alıp götürmüş gibidir."
Ama sen yalnız değilsin. Sana değer veren ve senin de değer verebileceğin insanlar var.
kitap
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder